13 سال پس از ترور «آلدو مورو» فاش شد فرمانده بریگاد سرخ عامل مستقیم سازمان «سیا» بود!
فوریه 23, 2013
13 سال پس از ترور «آلدو مورو» فاش شد
فرمانده بریگاد سرخ
عامل مستقیم سازمان «سیا» بود!
یونگه ولت ـ ترجمه رضا نافعی
نشریه آلمانی „بیلد آم زونتاگ „بر خلاف هدفمندی استراتژیک خود ( چون نشریه ایست راستگرا. م )، روز 27 ژانویه با استناد به یک اشتباه و یا بعبارت دیگر، یک توطئه قضائی به طرح موضوع گروه بد نام ناتو موسوم به Stay behind پرداخت. این گروه در ایتالیا „گلادیو „ خوانده می شود که معنی آن شمشیر کوتاه است. „مارکوس لانتس „ مدیر یکی از برنامه های تلویزیونی آلمان نیز در 14 فوریه، در برنامه „گفتگو „، از تلویزیون دوم آلمان به این موضوع پرداخت ولی بخش حساس سیاسی آن را مطرح نکرد. در آن شب جیوزپه گولوتا مهمان برنامه بود، مردی که 22 سال از زندگی خود را به اتهام گناهی که نکرده (ولی زیر شکنجه ارتکاب آنرا پذیرفته) بود، در زندان بسر برده بود. این مرد که امروز 55 سال دارد، در سال 1976 متهم شد به این که دو پلیس ایتالیائی ( Carabinieri ) را بقتل رسانده است. آن دو پلیس به این دلیل بقتل رسیده بودند که ناخواسته به یکی از اسرار ناتو پی برده بودند. به راز سلاح هائی که گروه گلادیو جابجا می کرد و آنها آنرا تصادفا کشف و در پاسگاه خود توقیف کرده بودند، رازی که نمی باید آشکار می شد. یکی از عملیات پر سرو صدای گروه Stay behind در بهار سال 1978 ربودن و بقتل رساندن «آلدو مورو» رهبر حزب دموکرات مسیحی ایتالیا بود. 13 سال پس از آن واقعه، در سال 1991 راز از پرده بیرون افتاد و معلوم شد که عملیات ربودن آلدو مورو و کشتن او، کار ناتو و سیا بوده و گروه ایتالیائی گلادیو کارگردانی آن را بعهده داشته است.
در ژانویه 1978 آلدو مورو، رهبر حزب دموکرات مسیحی ایتالیا و «انریکو برلینگوئر» دبیر کل حزب کمونیست ایتالیا قراردادی منعقد کردند که طبق آن قرار بود دو حزب مذکور برای تشکیل دولت با یکدیگر همکاری کنند. از زمانی که مورو در اواسط سالهای دهه 1970 این خط مشی را در پیش گرفت در آمریکا تبلیغات شدیدی برای تخریب او، همراه با تهدید تلویحی اش به قتل آغاز شد. او را „آلینده ایتالیا“ و „خطرناکتر از کاسترو„ خواندند. هنری کیسنجر که در آن موقع وزیرخارجه آمریکا بود، در سال 1975 از سازمان سیا خواست که دست به کار شود و گفت که سیا باید در ایتالیا „واقعیاتی بوجود آورد „.
Ray Cline که در آنزمان معاون مدیرعامل و رئیس مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی بود با صراحت به نیویرک تایمز گفت „وضع ایتالیا با عملیات محرمانه سیا حل خواهد شد».
قرار بود روز 16 مارس 1978 دولتی که با حمایت پارلمانی حزب دموکرات مسیحی تشکیل شده بود به مجلس معرفی شود. همچنین قرار بر این بود که شرکت مستقیم حزب کمونیست در کابینه پس از یک دوران گذار عملی گردد. اما آلدو مورو، در همان روز در راه رفتن به پارلمان در خیابان „ویا فانی „ بوسیله کماندوئی از „بریگاته روسو“(بریگارد سرخ ) ربوده شد و روز 9 ماه مه 1978 به قتل رسید. گروه پنج نفره محافظان رهبر حزب دموکرات مسیحی نیز کشته شدند. سرهنگ کامیلو گوگلی مئو، رئیس دفتر امنیت داخلی اطلاعات ارتش ایتالیا (SISMI ) ، در لحظه ربودن مورو، در محل واقعه حضور داشت. سرهنگ «گوگلی مئو» به فرمان ژنرال پیئترو موسه مسی فرمانده SISMI به محل رویداد رفته بود تا از ربودن موفقیت آمیز مورو مطمئن گردد.
هنگامی که در سال های 1990 / 1991 پرده از عملیات „گلادیو „ برافتاد سرهنگ گوگلی مئو بعنوان فرمانده مسئول آموزش واحد های Stay behind در پایگاه ناتو در ساردین مشغول کار بود. «لی وی یو یانوزی»، سردبیر مجله تمپو که برخوردی نقادانه به دولت داشت، در 14 ژوئن 1976 در یک کنفرانس مطبوعاتی در رم افشا کرد که عوامل مخفی „بریگاد سرخ „ در کاپو ماراگیو برای عملیات کماندوئی، آدم ربائی و بقتل رساندن شخصیت های سیاسی ، اقتصادی و قضائی آموزش می بینند. بین سالهای 1969 و 1978 در تقریبا 2400 عملیات کماندوئی دهها نفر از افراد نشان شده و صدها نفر از کسانی که تصادفا در محل حضور داشتند قربانی آن عملیات شدند. یانوزی گفت که یکی از آن عملیات همان بود که دوهفته پیش از آن رخ داد و در آن فرانسیسکو کوکو، دادستان کل شهر جنوآ با دوتن محافظانش بقتل رسیدند. «زندان“های „بریگاد سرخ „ برای نگه داری افرادی که می ربود محل هائی بودند که سازمان اطلاعات در اختیار آنها می گذاشت. سازمانی که رئیس آن در آن زمان، ژنرال ویتو میچلی بود، نقشه مدیریت سری „ بریگاد سرخ “ را شخصا تصویب کرده بود. ولی در آنزمان افشاگری های یانوزی را تئوری توطئه خواندند و آن را کنار زدند. پس از بر ملا شدن „گلادیو“ کمیسیونی از سوی پارلمان مامور تحقیق در باره عملیات آن سازمان و تشخیص موارد نقض قانون شد. با شنیدن گفته های شاهدان متعدد از جمله ماموران اطلاعاتی اثبات شد که عامل آن عملیات همین سازمان بوده است.
دو محقق ایتالیائی، بنام آنتونیو و جیانی سیپریانو، در کتابی که با عنوان „استقلال محدود. تاریخ تخریبهای زیرزمینی اتلانتیک علیه ایتالیا“( رم 1991) منتشر کردند از جمله اثبات کردند که در سالهای دهه 1970 در کاپو مارارگیو Capo Marrargiu به هزاران نفر „ گلادیاتور „ آموزش داده شده که بسیاری از آنها بعنوان Undercoveragent (ماموران نفوذی ) به گروههای چپ افراطی رسوخ داده شده اند، که کارشان تشویق آن گروهها به ترور بوده است. ژنرالGerado Serravalle از سالهای 1971 تا 1974 فرمانده دیویزیون „گلادیو»، در برابر کمیسیون تحقیق Stay behind تایید کرد که تک تیرانداز خیابان „ویا فانی „ ماموری ویژه بود با „ مهارتی که فقط در اثر آموزش های هرروزی می تواند بدست آید».
مدرک جنجالی افشاگر و اثبات کننده کارگردانی „ گلادیو „در خیابان „ویا فانی „ این بود که از 92 پوکه فشنگی که در محل بدست آمده بود 39 پوکه روکشی از لاکی ویژه داشتند. این فشنگ ها فقط در اختیار واحدهای عملیات زیرزمینی ناتو هستند، ویژگی این فشنگ ها این است که می توان آنها را در مخفیگاههای زیرخاکی چال کرد، بدون این که زیر خاک آسیبی به آنها برسد و در مواقع لزوم قابل استفاده نباشند. مارکو مورین افسر نیروی هوائی و متخصص شناخت اسلحه در گزارشی نادرست ادعا کرد که آن پوکه ها نه از فشنگهای ناتو هستند و نه اصلا ارتباطی با سلاحهای نیروهای مسلح دارند. „ فلیس کاسون „ بازپرس ویژه تحقیق در سال 1991 در پی تحقیقات خود به این نتیجه رسید مارکو کارین، متخصص اسلحه شناس و تهیه کننده آن گزارش تخصصی، خود عضو گروه „ گلادیو „است و سلاح های تروریست های نئوفاشیست از انبار گروه „گلادیو „ تامین می شده است. 39 پوکه فشنگی که بدست آمده و در وزارت کشور نگاهداری می شدند نیز درسال 1991 ناگهان ناپدید شدند و دیگر اثری از آنها بدست نیامد.
در اکتبر 2007 جیووانی گالونی، هشتاد ساله، که در زمان قتل مورو معاون رهبر حزب دموکرات مسیحی بود، لب به سخن گشود و مطلبی نوشت که روزنامه کمونیستی „لیبراسیونه„ آنرا منتشرساخت. او نفوذ در „ بریگاد سرخ „ را تایید کرد. „ سرجیو فلامیگنی «، عضو کمسیون پارلمانی رسیدگی به قتل مورو در کتابی که بنام „ تارعنکبوت „ نوشته بود( 1993) اثبات کرده بود که رئیس واقعی „ بریگاد سرخ „ „ کورادو سیمیونی „، عامل سیا بوده است. پس از قتل مورو او را به سازمان اطلاعاتی واتیکان „ پرو دئـو „ ( بمعنی : هوادار خدا) قرض دادند و از آنجا او را به اتحادیه کارگری زیرزمینی سولیدانوش به لهستان فرستادند. او پس از انجام موفقیت آمیز ماموریت خود در لهستان، در سال 1992 در رم ، به حضور پاپ وتیلا ، پاپ لهستانی ، افتخار حضور یافت.
21.02.2013 / Schwerpunkt / Seite 3
Terrorgruppe der NATO
Die Spitzenoperation von »Gladio« in Italien: Bei der Entführung und Ermordung Aldo Moros führte die Geheimarmee der CIA und des westlichen Militärpakts Regie
Gerhard Feldbauer
Verzerrt und an seiner strategischen Zielsetzung vorbei befaßte sich Bild am Sonntag am 27. Januar anhand eines Justizirrtums bzw. omplotts mit der berüchtigten »Stay behind«-Truppe der NATO, die in Italien »Gladio« (Kurzschwert) hieß. Auch der ZDF-Talk »Markus Lanz« am 14. Februar ging wenig auf die Brisanz des Themas ein, als der 22 Jahre lang unschuldig inhaftierte Giuseppe Gulotta zu Gast war. Dem heute 55jährigen war 1976 die Ermordung von zwei Carabinieri untergeschoben worden. Mit deren Liquidierung sollte ein »Gladio«-Waffentransport vertuscht werden (siehe unten und jW vom 16./17. Februar). Eine der spektakulärsten »Stay behind«-Operationen in Italien war im Frühjahr 1978 die Entführung und Ermordung des christdemokratischen Parteiführers Aldo Moro. Daß »Gladio« im Geflecht von NATO, CIA und den italienischen Partnerdiensten Regie führte, wurde freilich erst 1991 nach seiner Aufdeckung bekannt.
Im Januar 1978 hatten der Führer der Democrazia Cristiana, Aldo Moro, und der Generalsekretär der Kommunistischen Partei Italiens (PCI), Enrico Berlinguer, ein Abkommen über die Regierungszusammenarbeit ihrer Parteien beschlossen. Seit Moro Mitte der 1970er Jahre diesen Kurs eingeschlagen hatte, war er in den USA einer regelrechten Mordhetze ausgesetzt, wurde als der »Allende Italiens« und »gefährlicher als Castro« verketzert. Der damalige US-Außenminister Henry Kissinger forderte bereits 1975, die CIA habe in Italien »Realitäten zu schaffen«, was ihr früherer Vizedirektor und Leiter ihres Center of Strategic and International Studies, Ray Cline, in der New York Times unverblümt so präzisierte, daß »die Situation in Italien durch die Geheimaktivitäten der CIA gelöst werden wird«.
Für den 16. März 1978 war die Vorstellung der zunächst mit parlamentarischer Unterstützung der PCI gebildeten Regierung im Parlament angesetzt. Der direkte Eintritt der Kommunisten in das Kabinett war nach einer Übergangsphase vorgesehen. Auf der Fahrt in die Abgeordnetenkammer wurde Moro in der Via Fani von einem Kommando der »Brigate Rosso«, der Roten Brigaden, entführt und am 9. Mai 1978 ermordet. Der fünfköpfige Personenschutz des DC-Führers wurde liquidiert. Zum Zeitpunkt des Kidnappings befand sich Oberst Camillo Gugliemo, Direktor des Büros für Innere Sicherheit des Militärischen Geheimdienstes SISMI, vor Ort. Im Auftrag von SISMI-General Pietro Musemeci, beobachtete Gugliemo, ob es mit der Entführung auch klappt.
Wie 1990/91 bei der Aufdeckung von »Gladio« bekannt wurde, leitete Colonello Gugliemo als verantwortlicher Kommandeur die Spezialausbildung von »Stay behind«-Einheiten auf dem NATO-Stützpunkt Cap Marragiu auf Sardinien. Dort wurden, wie der Chefredakteur der regierungskritischen Zeitschrift Tempo, Livio Januzzi, bereits am 14. Juni 1976 auf einer Pressekonferenz in Rom enthüllt hatte, Undercoveragenten für Einsätze in den »Brigate Rosse« (BR) ausgebildet, um Brigadisten für Kommandounternehmen zur Entführung und Ermordung von Persönlichkeiten aus Politik, Wirtschaft und Justiz anzuleiten. Zirka 2400 solcher Anschläge fielen zwischen 1969 und 1978 Dutzende der Zielpersonen und Hunderte zufällig anwesende Menschen zum Opfer. Januzzi erklärte, bei einer solchen Operation sei zwei Wochen vorher der Genueser Oberstaatsanwalt Francesco Coco mit zwei Begleitern ermordet worden. Die »Gefängnisse« der BR für entführte Personen würden vom Geheimdienst vorbereitet. Dessen (damaliger) Chef, General Vito Miceli, habe den Plan, die »Brigate Rosse« geheimdienstlich zu steuern, persönlich gebilligt. Aber Januzzis Enthüllungen wurden als Verschwörungstheorien abgetan. Nach der Aufdeckung von »Gladio« und der Untersuchung seiner verfassungswidrigen Tätigkeit durch eine Parlamentskommission wurden seine damaligen Ausführungen durch zahlreiche Aussagen, darunter auch von Geheimdienstlern, bestätigt. Die Publizisten Antonio und Gianni Cipriano haben in ihrem Buch »Begrenzte Souveränität. Geschichte der atlantischen Subversion in Italien« (Rom 1991) unter anderem nachgewiesen, daß in den 1970er Jahren auf Marragiu Tausende von »Gladiatoren« ausgebildet wurden, von denen viele als Undercoveragenten in linksextreme Gruppen eingeschleust wurden, in denen sie zu Terrorakten anstachelten. General Gerardo Serravalle, von 1971 bis 1974 Befehlshaber der »Gladio«-Division, bestätigte vor der »Stay behind«-Untersuchungskommission, daß der Schütze in der Via Fani ein Spezialagent war, »der über eine derartige Fähigkeit verfügte, die man nur durch ständige, quasi tägliche Ausbildung erwirbt«.
Brisantestes Beweisstück der »Gladio«-Regie auf der Via Fani war, daß von den 92 am Tatort sichergestellten Patronenhülsen 39 mit einem Speziallack überzogen waren, mit dem die Munition für NATO-Untergrundeinheiten präpariert wurde, um sie in Erddepots vergraben zu können. Zu den 39 Patronenhülsen fertigte der Luftwaffenoffizier und Waffenexperte Marco Morin ein falsches Gutachten, demzufolge es sich um keine Munition aus NATO- oder überhaupt Beständen bewaffneter Kräfte handelte. Der Untersuchungsrichter Felice Casson stellte 1991 bei seinen Ermittlungen fest, das besagter Morin der »Gladio«-Truppe angehörte und neofaschistische Attentäter aus deren Depots versorgte. Die 39 sichergestellten Patronenhülsen, die im Innenministerium verwahrt wurden, verschwanden 1991 spurlos.
Im Oktober 2007 meldete sich der achtzigjährige Giovanni Galloni, zur Zeit der Ermordung Moros dessen Stellvertreter als DC-Vorsitzender, mit einer Erklärung zu Wort, welche die kommunistische Tageszeitung Liberazione wiedergab. Er bestätigte die Infiltration der »Brigate Rosse«. Sergio Flamigni, Mitglied der Moro-Kommission des Parlaments hatte in seinem Buch »Das Spinnennetz« (Mailand 1993) bereits nachgewiesen, daß »der tatsächliche Chef der Brigate Rosse« ein CIA-Agent Corrado Simioni war. Nach der Liquidierung Moros wurde er an den vatikanischen Geheimdienst Pro Deo ausgeliehen und bei der polnischen Untergrundgewerkschaft Solidarnosc eingesetzt. Nach erfolgreichem Einsatz wurde der Topagent 1992 in Rom vom polnischen Papst Wojtyla empfangen.
http://www.jungewelt.de/2013/02-21/047.php
آینده ما 
رفیق عزیز درود برای من بعنوان یک هوادار وعضو حزب توده ایران افتخاری بزرک است که مقالات زیبا از لحاظ سبک نوشتاری وترجمه عالی همراه با اسناد معتبر را می خوانم.من با این لذت تنها ارزوی موفقیت برای شما ودیگر رفقا را در راه گسترش صلح ودوستی ورفاه اجتماعی برای مردم ایران وجهان را دارم. غلامرضا اعظمی عضو حزب توده ایران
Thanks a lot it was very nice report !