مارش بزرگ اکتبر در واشنگتن

مارش بزرگ اکتبر در واشنگتن

برای نظم نوین اقتصادی در امریکا

روزنامه نویس دویچلند- ترجمه رضا نافعی

میزان بیکاری در آمریکا بیش از  18 در صد است و بیش از 40 درصد مردم در فقر بسر می برند. از ماه ها پیش یک اتحاد گسترده با شرکت اتحادیه های کارگری، جنبش های اجتماعی، هنرمندان، سیاستمداران پیشرو در تدارک تظاهرات دوم اکتبر هستند. شعار آنها این است: » یک ملت ــ با یاری هم، برای کار، عدالت و فرهنگ برای همه، مبارزه می کند». انتظار می رود فقط در واشنگتن 100 هزار نفر در تظاهرات شرکت کنند. ریچارد لوئیس ترومکا، 61 ساله، از خانواده ای که کارگران معدن بوده اند، از یک سال پیش در راس   AFL-CIO  ــ سازمان مرکزی اتحادیه های آمریکاــ قرار دارد. خود او کارگر معدن بوده و از سال 1982 تا 2009  در راس اتحادیه اصناف متحد کارگران معادن قرار داشت.

روزنامه نویس دویچلاند: نفوذ جنبش » مهمانی چای» (Tee Party ) چقدراست؟ و برای دموکراسی در آمریکا تا چه حد خطرناک است؟

ترومکا: در پس جنبش «مهمانی چای» ثروتمندان بزرگ قرار دارند. آنها مخارج این جنبش را تامین می کنند. از آنجا که این برجستگان می دانند که اگر اهداف خود را اعلام کنند از حمایت وسیع مردم برخوردار نخواهند شد، افرادی را که تحت تاثیر قرار داده اند به میدان می فرستند و این افراد بسود آنها کار می کنند.  ولی کارگران دقیقا می دانند که «وال استریت» یک بار دیگر، مانند 30 سال گذشته، جشنی گرفته است که کارکران به آن دعوت نشده اند ولی باید با از دست دادن کار خود و خانه خود هزینه آنرا به پردازند. ما نباید اجازه دهیم که FOX-News و » مهمانی چای» خشم طبقه کارگر را از کامجویان بحران بسوی دیگر منحرف کنند، مثلا بسوی آنها که از لحاظ اقتصادی ضعیف تر هستند. مثلا با این ادعای وقیحانه آنها که گویا علت پیدایش بحران اقتصادی کنونی و کمبود بودجه،  وجود » دولت رفاه   و مقررات بیش از حد » آنست . ما همه می دانیم که فقط یک دولت کار آمد می تواند به بحران پایان بخشد. این برای سرپا ایستادن دوباره اقشار متوسط نیز حائیز اهمیت است.

– آیا تجهیز مردم برای شرکت در تظاهرات دوم اکتبر بخت آنرا دارد که تاثیر بر جو سیاسی بگذارد؟

ترومکا: این تظاهرات نشان خواهد داد که یک وزنه متقابل نیز وجود دارد. جنبش » مهمانی چای » چنان وانمود می کند که گوئی بیانگر علائق همگانی است. در حالی که این طور نیست. وقتی از فعالان آنها بپرسید که خواست آنها چیست، اکثرا خواست مشخصی مطرح نمی کنند ، جز این که این دولت باید برود. ولی این خواست بی معنی است: بنظر آنها حکومت و دولت زیادی است ولی  در عین حال می خواهند که انتخاب بشوند. ما می خواهیم به مردم نشان دهیم که ما چه کشوری  می خواهیم : ما نمی خواهیم تفرقه بیاندازیم، ما خواستار وحدتیم، ما نمیخواهیم تخم نفرت بکاریم بلکه بذر امید بپاشیم. آنچه آمریکا به آن نیاز دارد  کار برای همه است، ما نیازی به تبعیص نژادی، مذهبی یا ملی نداریم، آنچه ما به آن نیاز داریم قانون یکسان برای همه، عدالت برای همه و فرهنگ برای همه است.

– آیا پیامی هم برای کارفرمایان کوچک و متوسط دارید؟

ترومکا: آنها هم در صف مردمند. در زمان بوش ثروتمندان بزرگ از پرداخت مالیات معاف شدند، حذف این تبعیض برای 90 در صد از موسسات کوچک و متوسط هیچ ضرری ندارد. ما از جمله برای این مبارزه می کنیم که به اینها دوباره وام داده شود تا محل اشتغال بوجود آورند. ما از اینها حمایت می کنیم و بسیاری از آنها روز دوم اکتبر در تظاهرات واشنگتن شرکت خواهند کرد.

– در گذشته، در آمریکا، بکرات  این طعنه را می شنیدم که :» آخ،  شما اروپائی ها هم ، با آن دولت رفاهتان!» آیا پاسخ طعنه آن روز این نیست که امروز، افکارعمومی رسمی در آمریکا فاقد تصوری از یک دولت مطلوب و نیرومند است؟

ترومکا: ما بعنوان اتحادیه همیشه این آرزو را داشتیم : ما به کشورهائی که یک شبکه نیرومند حمایت اجتماعی  داشتند با غبطه فراوان نگاه می کردیم. ما در کشورمان به آن دست نخواهیم یافت، چون   کنسرن ها در اینجا سیاستمدارن فراوانی را خریده اند و آنها همیشه علیه حمایت های اجتماعی رای خواهند داد. مردم بتدریج می فهمند که دولت رفاه چه اهمیتی دارد. مردم ما که بیش از شش ماه بیکار هستند و بعد از آن دیگر هیچ کمکی دریافت نمی کنند، درک می کنند که حقوق دوران بیکاری چقدر مهم است. آدم هائی که خانه و زندگی خود را از دست می دهند، آنها می فهمند که آژانس حمایت از مصرف کنندگان، که در دوران بحران از آنها حمایت می کند، یعنی چه. آدم هائی که بیکار می شوند تازه آغاز به درک این نکته می کنند که پولهائی که بعنوان مالیات گرفته می شود باید برای ایجاد مشاغل تازه به مصرف برسد. در این کشور جنگ طبقاتی در گیر است. متاسفانه طبقه من به زانو در آمده و ثروتمندان بزرگ از سی سال پیش پیروزند. جنبش کارگری باید از موقعیت کنونی استفاده کند و تعین کننده موضوع مباحثات شود. ما باید نظم اقتصادی نوینی را پی بریزیم.  کنترل کنسرن های خصوصی که به اقتصاد ما زیان میزنند و دولت را در چنگ خود به اسارت گرفته اند،  باید در دست مردم قرار گیرد.

http://www.neues-deutschland.de/artikel/180910.hier-herrscht-klassenkrieg.html