کره شمالی همسایه ای که اهالی منطقه دوستش ندارند!

کره شمالی

همسایه ای که اهالی منطقه دوستش ندارند!

 

اشپیگل آنلاین مقاله ای منتشر کرد با این عنوان: «نبرد اوبا ما در دو جبهه اتمی». در صدر این مقاله نوشت: ایران برنامه اتمی خود را پیش می برد، کره شمالی به آزمایش موشک دست می زند  ـ و میت رومنی ، رقیب اوباما ، رئیس جمهور را به متهم می کند به این که برخوردش با دیکتاتور ها از موضع ضعف است…

پرسشی که برای من مطرح شد این بود که آیا واقعا چنین است؟ اگر هست، چرا؟  و اگر نیست، چرا؟

به دلائل روشن مسئله ایران و آمریکا بیشتر مورد توجه رسانه های فارسی زبان بوده تا چیستی و چگونگی مسئله کره شمالی. در ارتباط با آزمایش موشک دور برد کره شمالی  که با اعتراضات بین المللی و بی اعتنائی کره شمالی روبرو شد و موفق هم از آب درنیامد،  مقاله ای خواندم با عنوان: «کره شمالی: راز موفقیت یک دیکتاتوری خشن » .  نویسنده مطلع این مقاله در ارتباط با کره شمالی و نقش آن در سیاست جهانی به نکاتی اشاره کرده و توجه را به جوانبی سوق داده که  پیچیدگی های سیاسی و پشت و روی آن ها را  بیشتر روشن ساخته  است. با این تصور که شاید احتمالا اطلاعات تازه ای  در آن باشد که تا کنون از نظر خوانندگان گرامی و علاقمند به گسترش آگاهی های سیاسی   این صفحه دور مانده باشد از این فرصت استفاده کردم و به ترجمه آن پرداختم.

  کره شمالی: راز موفقیت یک دیکتاتوری خشن

ریانوستی ــ گزینش و ترجمه رضا نافعی

 فیودور لوکیانوف، نویسنده این مقاله ، سردبیر مجله » روسیه در مسائل جهانی » است

بار دیگر چشم جهانیان به کره شمالی دوخته شده است. پیونگ یانگ اعلام کرده که بمناسبت صدمین زادروز کیم ایل سونگ، بنیانگذار نظام کره شمالی، موشکی پرتاب خواهد کرد. زادروز کیم ایل سونگ دردسر بزرگی برای همسایگان  کره شمالی و آمریکا شده است.

گرچه پرتاب موشک علنا اعلام  و حتی روزنامه نگاران خارجی نیز به مراسم دعوت شده اند ولی تقریبا هیچ کس به ماهییت صلح آمیز برنامه پژوهش های فضائی کره شمالی  باور ندارد: همه بیم آن دارند که یک موشک بالستیک به آزمایش گذاشه شود. تجارب گذشته نشان داده که راکت های پیونگ یانگ اغلب از مسیر خارج می شوند و خارج از کنترل در جائی فرو می افتند.

پس از فروپاشی اتحاد شوروی، در سالهای آغازین دهه نود، تصور عمومی بر این بود که کره شمالی بدون کمک اتحاد شوروی بزودی فرو خواهد پاشید. پس از مرگ کیم ایل سونگ در سال 1994 نیز پیش بینی می شد که عمر این رژیم به  پیایان رسیده زیرا فرزند او، کیم یونگ ایل ، را فاقد کفایت  و کارائی می شمردند. اینک  کیم یونگ ـ اون نوۀ  رهبر کبیر، زمام قدرت را در دست دارد،  که باز هم کسی باور ندارد که او بتواند آغازگر تعالی کشور گردد. باید دید که حاصل کار دولت او تا چند سال دیگر چه خواهد بود…

اما پایداری شگفت انگیز سوسیالیسم کره شمالی دلائل گوناگونی دارد. نخست آن که  پیونگ یانگ  دست به آزمایش های سیاسی نمی زند: دیگر اندیشان فورا سرکوب می شوند. سرآمدان کره شمالی که زمام قدرت را در دست دارند از تجارب کشورهای سوسیالیستی برادر آموخته اند که هرگام هدایت شده بسوی فضای آزاد بیدرنگ از کنترل خارج می شود.

افزون بر این مسؤلان دولتی کره شمالی توانسته اند جامعه را از جهان خارج دور نگه دارند. این نیز  ابزاریست برای مقابله با » انقلابهای عربی «.

دوم این که کره شمالی از سالهای دهه نود که تغییرات جهانی آغاز شد، روی به تولید انرژی اتمی آورد. در  نتیجه: وقتی آمریکا در اوئل سالهای 2000 به این فکر افتاد که رژیم نامطلوب کره شمالی را با توسل به اسلحه ساقط کند، دیگر برای تغییر رژیم  دیر شده بود: یک حمله اتمی به کره شمالی  مخاطرات زیادی در بر داشت.

در واقع کره شمالی از  این شهرت منفی  که رژیمی است  دیوانه سر، ناراضی نیست.  هیچ کس به درستی نمی داند که آیا رهبران کره شمالی تن به کامیکازه ( در ژاپنی بمعنی باد خدائی است و مترادف با » حمله انتحاری » است. م ) خواهند داد.  پیونگ یانگ به این معنی پی برده و این تصویر را که  همصحبتی است  دیوانه سر  که خرد بر رفتارش تسلط ندارد به دقت  حفظ می کند.

 سوم این که از لطف همسایه بزرگ خود چین نیز برخوردار است، که از 30 سال پیش همیارش بوده و از سالهای 90 قدرت محافظش . این حمایت ارتباطی با ایده ئولوژی ندارد: چینی ها که عمل گرا هستند تفاهمی برای دگم های  کره شمالی » چوچه » ندارند. ولی برای جمهوری خلق چین «وضعیت موجود » بهتر از هر جایگزین دیگر است. چه بدیل آن یک کره متحد هوادار آمریکا باشد، چه یک کره «بزرگ » با گرایش های  ناسیونالیستی. چین خواستار چنین همسایگی نیست .

چهارم این که هیچ کس خواستار یک کره دوباره متحد و یکپارچه نیست. پیونگ یانگ  در پی توسعه طلبی نیست و فقط خواستار برجای ماندن است. برای سئول اتحاد دوباره در بر دارنده خطر  ورشکستی است. ژاپن  هم  هرچند که از کره شمالی و رفتار بی حساب و کتابش در هراس است ولی  از وحدت مجدد دو کره خرسند نخواهد بود، حتی اگر رهبری آن در دست کره جنوبی باشد: زیرا کره جنوبی یک سلسله دعاوی ارضی دارد که چند جزیره ژاپن را   در بر می گیرد.

افزون بر این ها وحدت مجدد کره بیش از همه بسود روسیه است. این که مسکو و پیونگ یانگ دارای مناسبات  همبستگی » ویژه » هستند، یک توهم محض بیش نیست. با وحدت کره ، روسیه با کشور بزرگی روبرو خواهد شد با کمترین سوابق نامطلوب  تاریخی و غیر تاریخی. روسیه علائق  بزرگی در  آسیا دارد و برای آن که از وابستگی تام و تمام خود به چین بکاهد، بسیار علاقمند به گسترش مناسبات خود با این منطقه است. از این منظر کره برای روسیه یک همکار   مطلوب  است. این نکته  هم نباید از نظر دور بماند   که تحقق پروژه های بزرگ مسکو برای ترابری و انرژی   بستگی به مناسبات دو بخش کره با یکدیگر دارد.

برای آمریکا هم وضعیت کره شمالی و پیرامون آن، آنقدر ها که تصور می رود، روشن نیست. از یکسو پیونگ یانگ، با رفتار پیش بینی ناپذیر خود آمریکا را گاه با آزمایش اتمی خود ، گاه با پرتاب موشک و گاه با نصب سنتریفوژهای تازه و کارهائی از این قبیل تحریک می کند و از سوی دیگر همین کشور » ناپاک ِ نامطلوب » در دراز مدت می تواند برای آمریکا مفید باشد.

مهمترین وظیفه ای که آمریکا برای خود در نظر گرفته و اخیرا هم رسما مورد تایید قرار گرفته این است که در دهسال آینده موقعیت خود را در منطقه آسیا و اقیانوس آرام تا حد اکثر ممکن تثبیت کند. گرچه رقابت با چین بطور قطعی در دستور کار آمریکا قرار نگرفته ولی احتمال آن پیوسته بیشتر می شود. با وجود آن که فعالیت دیپلوماسی آمریکا در ویتنام، میانمار و جنوب غربی آسیا مشهود است ولی آمریکا هنوز نمی خواهد چین را به چالش بطلبد، بویژه از آن رو که هر دو کشور آنقدر در عرصه اقتصاد به یکدیگر وابسته هستند که نمی توانند تن به چنین چالشی بدهند. ولی حضور یک رژیم مهاجم در منطقه که  نابردباری خود را با میل به نمایش می گذارد  و بسیاری از همسایگان از آن در هراس هستند،  بهانه خوبی است برای  آمریکا که حضور نظامی خود را در منطقه گسترش دهد و تثبیت کند.

از این نگاه پکن می بایست مدت ها پیش پیونگ یانگ را به  گزینش  راه تعادل و تغییر مسیر بسوی صلح و مدارا فرا می خواند، اما آنچه ناروشن است این است که   چین توانائی چنین کاری را داشته باشد. این که رهبران سیاسی کره شمالی را به آسانی نمی توان   متقاعد کرد روشن است. و تصورات غرب نیز مبنی بر این که اگر کمک های اقتصادی چین کاهش یابد یا قطع شود، کره شمالی کوتاه خواهد آمد، ممکن است نادرست از آب در آیند.  کره شمالی ها خیلی خوب می دانند که چین اصلا خواستار تنش و تندی در منطقه نیست. از این رو کره شمالی می تواند نه تنها آمریکا ، کره جنوبی و ژاپن  بلکه خود چین را هم زیر فشار قرار دهد. از این رو   فشار بر پیونگ یانگ می تواند سبب گردد که پیونگ یانگ بسوی تجاوزی تازه  به کره جنوبی و یا ژاپن روی آورد و این آن چیزی نیست که   برای چینی ها مناسب باشد.

 از مجموعه این عوامل یعنی:  مناسبات در هم پیچیده و گره در گره قدرتهای بزرگ  آسیائی که نشان از رقابت تند آنها با یکدیگر دارد یک دایره شیطانی بوجود می آید که در پرتو آن : سلامت رژیم پیونگ  یانگ، رژیم  ناهماهنگ باعصر حاضر،  تداوم  می یابد.

 http://de.rian.ru/opinion/20120412/263342003.html