استقلال خونین یونان
آسان بدست نیآمده که آسان از دست برود!
اونزره سایت – گزینش وترجمه رضا نافعی
هفت سال پس از فتح قسطنطنیه (استانبول کنونی) بدست سپاهیان عثمانی، در سال 1460 شهر میسترا (در نزدیکی شهر اسپارت در یونان) نیز به تصرف عثمانی ها در آمد. از آن پس تا 350 سال بعد دیگر دولتی و کشوری بنام یونان وجود نداشت.
در این 350 سال، بویژه روستائیان، یعنی اکثریت مردم یونان بودند که بار مالیات، عوارض و بیگاری (کار بی دستمزد) را بر دوش کشیدند. بهمین دلیل شورش های مکرر علیه عثمانی ها بر پا می شد. عاملان شورش علیه اشغالگران ترک چریک ها (Klephten)بودند که دست به مقاومت های سخت می زدند. این نبردهای مکرر همراه با دو دوعامل دیگر یعنی زبان و مذهب سبب شدند تا مردم یونان بتوانند برغم 350 سال تسلط بیگانه بر یونان هویت ملی خود را حفظ کنند.
در نیمه دوم قرن هیجدهم بورژوازی یونانی بسرعت رشد کرد. یکی از دلائل آن پایان یافتن جنگ ترکیه- روسیه بود که سبب رشد نیرومند بازرگانی روسیه در دریای سیاه و مدیترانه شود. کشتیرانها و بازرگانان یونانی از این تغییرات بهره فراوان بردند. بورژواهای یونانی ساکن بخشی از شهر قسطنطنیه بودند، بنام » فنار». این بخش از شهر در عین حال محل اقامت رهبر مذهبی مسیحیان ارتدکس نیز بود. این امر سبب شد تا بورژوازی یونانی به قدرت مالی زیادی دست یابد. » فناری» ها جناح راست جنبش آزادی بخش یونان را تشکیل می دادند.
انقلاب فرانسه در یونان نیز موجی از شور و شیفتگی برپا کرد. یونانی ها در درون و بیرون از خاک یونان انجمن های مخفی ایجاد کردند که اندیشه آزادی ملی را با شور به پیش می راند. روز 25 مارس 1821 شورش یونانی ها از شهر «موره آ» (پلوپونس) آغاز گشت. Klephten ) ) چریک ها و روستائیان ملاکان بزرگ ترک را از روستا ها بیرون کردند. شورشی که از » موره آ» آغاز شده بود بسرعت مرکز یونان و جزائر را نیز فراگرفت. تا پایان سال 1821 بخش بزرگی از یونان آزاد شده بود. روز اول ژانویه 1822 مجمع موقت ملی در » پیادا » در نزدیکی «اپیدا روس» استقلال یونان را اعلام کرد ، قانون اساسی را بتصویب رسانید و دولتی را انتخاب کرد که رهبری آن در دست «فناری» ها بود.
دیری نپائید که حکومت عثمانی به مقابله با جنبش برخاست. قتل عام یونانی ها سراسر امپراتوری را فرا گرفت. در قسطنطنیه 300 هزار بازرگان یونانی بقتل رسیدند و در عید پاک 1822 «گره گور پنجم» اسقف اعظم کلیسای ارتدوکس در ملاء عام به دار آویخته شد. در آوریل 1822جزیره «چیوس» مورد حمله سخت نیروهای عثمانی قرار گرفت. یونانی ها نیروی مقاومتی با شرکت چند هزار نفر در این جزیره گرد آورده بودند. حکومت عثمانی با 45 هزار سرباز به جزیره حمله کرد. از 100 هزار نفر ساکنان جزیره – 25 هزار نفر بقتل رسیدند، تمام مردان بالای 12 سال، تمام زنان بالای 40 سال و تمام بچه هائی که کمتر از دوسال داشتند. 45 هزار نفر از مردان به بردگی گرفته شدند و نزدیک به 15 هزار نفر موفق به فرار شدند.
از سال 1822 ارتش ترکیه دست به عملیات بزرگی علیه دولت ملی و نو بنیاد یونان زد . یونانی ها برغم آمکانات محدود خود سرسختانه دست به مقاومت زدند. گرچه مقاومت تحسین برانگیز آنها از سوئی و خشم ناشی از قتل عامها از سوی دیگر سبب برانگیختن حمایت بین المللی از جنبش ملی یونان شد. اما در این نبرد چند ساله هیچ یک از دوطرف موفق به کسب پیروزی نهائی نمی شد.
در سال 1825 نیروی نظامی مصر به عنوان همپیمان ترکیه به «موره آ » حمله کرد . با این حمله وضع یونانی ها به وخامت گرائید. این حمله انگلستان، روسیه و فرانسه را بر آن داشت که اعلام کنند علائق آنها به خطر افتاده و به میدان آمدند. در سال 1828 نیروهای فرانسه مصریها را از » «موره آ» به در کردند. در سال 1827 نیروی دریائی روسیه- انگلیس- فرانسه در بندر» نوارینو» نیروی دریائی ترکیه – مصر را نابود کردند. در سال 1829 نیرو ی نظامی روسیه شکست سختی به نیروی نظامی ترکیه وارد آورد.
اینک راه هموار شده بود. روز سوم فورسه 1830 سه کشور همپیمان پروتوکل لندن را امضاء کردند و در آن استقلال یونان را برسمیت شناختند. برای رعایت موقعیت امپراتوری عثمانی استقلال یونان محدود به بخش کوچکی از یونان مرکزی، » موره آ» و بخشی از جزائر شد.
Die grischiche Revolution
Das Londoner Protokoll vom 2.Februar 1830
13.02.2015
آینده ما 
؟؟بعقیده من مبارزات استقلال طلبانه ملتها باکمک های بین المللی نتیجه بخشتر خواهد بود آیامن اشتباه میکنم؟
دوست عزیز افسر ، حمایت انگلیس، فرانسه و روسیه از یونانی ها به دلیل آزادیخواهی و حمایت از مردم رنجدیده یونان نبود. رفتار این دولت ها در مستعمرات خود با مردم بومی آن مستعمرات اگر بد تر از رفتار ترک ها با یونانی نبود بهتر هم نبود . حمایت این دول از جنبش آزادیخواهی یونان برای درهم شکستن قدرت رقیب نیرومند خود امپراتوری عثمانی بود . که سرانجام پس از جنگ جهانی اول موفق به از پای در آوردن آن شدند و خود بجای آن نشستند و با تکه تکه کردن بخش بزرگی از امپراتوری عثمانی و تقسیم آن به کشور های عراق ،سوریه، لیبی ،فلسطین ،عربستان سعودی و شیخ نشین های خلیج فارس آنها را وابسته به خود ساختند و تبدیل به مستعمرات خود کردند و جای عثمانی را گرفتند . با پیدایش و موفقیت انقلاب اکتبر بود که جنبش ضد استعماری نیز نیرو گرفت و تبدیل به جنبش های آزادی بخش شد که آن خود تاریخ مفصلی است و نیاز به بررسی مستقل دارد.