چرا باید در انتخابات شرکت کرد:
نقشه های امریکا برای
گسترش آتشفشان خاورمیانه
روسیه امروز- ترجمه رضا نافعی
احتمالا دلیل این که 84 درصد از آلمان ها معتقدند اوباما در دوران ریاست جمهوریش وظایف خود را خوب انجام داده، یا اعتقاد آنها به گفته های رسانه هاست و یا سطح توقعشان نازل است. واقعیت این است که اوباما هیچ وقت در پی این نبود که در برابر کمپلکس صنایع نظامی قد علم کند.
از مقام پرزیدنت ایالات متحده آمریکا : یا بهتر بگوئیم از دستگاه حکومت او پرتو عظمت و قدرت ساطع می گردد. پرزیدنت » قدرتمندترین کشور روی زمین»، ساکن کاخ سفید در واشنگتن، فرمانده ارتشی است که در تاریخ بشری بی همتاست، در یک کلام: قدرتمندترین مرد جهان است .
این یا چیزی شبیه به این، تصویری است که جهانیان باید از شخصیی در ذهن داشته باشند که شخصیت هایی افسانه ای مانند جورج واشنگتن، آبراهام لینکلن یا توماس جفرسون سرمشق های او هستند. این تصور یا تصویر آغاز شکوفائی قدرت در اذهان دیگران است.
روز 21 ژانویه 2017 دوران ریاست جمهوری باراک اوباما که از ژانویه 2009 پرزیدنت و فرمانده ایالات متحده آمریکاست به پایان می رسد. فقط به همین یک دلیل که او بعنوان نخستین فرد آفریقایی- آمریکائی موفق شد به ریاست جمهوری آمریکا برسد، مطمئننا نام او در کنار نام بزرگترین شخصیت های تاریخی آمریکا ثبت خواهد شد. این که نتایج همه پرسی ها در باره او ارقام چشمگیری نبودند،این که حاصل کارها یا جنگ هایش چندان ملموس نبودند، در خاطرات نوه، نتیجه های ما ثبت نخواهد شد. فقط یاد باراک حسین اوبامائی در خاطره ها خواهد ماند که برغم مشکل بزرگ نژاد پرستی در آمریکا توانست چهل و چهارمین رئیس جهمور این کشور شود.
اما هنوز وقت این صحبت ها نیست، نه برای اوباما، که هنوز در جستجوی یک وصیت نامه واقعی است، نه برای دیگر مردم که تصمیمات کاخ سفید مستقیم یا غیر مستقیم بر احوال آنها تاثیر گذار است.
تا کنون بسیار مطالب در باره این پرسش نوشته شده که آیا اوباما واقعا رئیس جمهور ضعیفی است. آمریکا از آن آرمانی که » مارتین لوتر کینگ جونیور» در سخنرانی مشهور خود بیان کرد و گفت » من رؤیائی دارم» هنوز هم پس از گذشت 53 سال ، بسیار دور است، گرچه اوضاع چه بر روی کاغذ و چه واقعا بهتر شده است.
شگفت آور این است که انتقاد بر ضعف او در مدیریت و بر کیفیت کارش بعنوان رئیس جمهور عمدتا در خود آمریکا صورت می گیرد، هرچند که حاصل همه پرسی های اخیر در باره او تا حدی بهتر از گذشته شده است. ولی داوری در باره او در آلمان بکلی متفاوت است: طبق نظرخواهی ماه آوریل 84 در صد از آلمانها معتقدند که اوباما «در دوره کارش وظائف خود را خوب انجام داده است» و خواستار انند که «هیلری کلینتون» جانشین او گردد . فقط 7 در صد گفته اند که او » وظایف خود را بد انجام داده است»…
امتیاز واقعی او در قدرت بیانش است. شعاری که او در سال 2008 داد» آری ما می توانیم» هنوز در ذهن بسیاری از مردم مانده است و حتی صنایع تبلیغی نیز آن را بکار می گیرند. ولی از یک شعار و سخنرانی های خوب که بگذریم چندان چیزی که میراثی در خورد باشد از او باقی نمیماند. او » اصلاح نظام سلامتی » را هم با هزار زحمت و تغییرات فراوان و کوتاه آمدن در اینجا و آنجا، با فشار قبولاند. گرچه اوباما بی عیب و نقص نیست و درد سرهای فراوانی به بار آورده است ولی در این مورد » اصلاح نظام سلامتی» استواری به خرج داده است. کنار آمدن با ایران،هم، برغم تمام مشکلات آن، برای او موفقیتی در عرصه سیاست خارجی بود. اما این نقاط مثبت آن چاپلوسی 84 درصدی آلمان ها را توجیه نمی کند.
جورج بوش که قبل از او بر سر کار بود متهم است به این که به بهانه ای دروغین لشکرش را به جنگ عراق فرستاد و زندانهائی برای شکنجه دادن برپاساخت. افزون بر این، از انگلستان که بگذریم، برای دیگر اروپائی ها ارجی قائل نبود از جمله برای آلمان. از آنجا که در آن زمان صدراعظم آلمان شرودر حاضر نشد از سیاست جورج بوش حمایت کند آلمان چنان در امریکا منفور شد که پس از جنگ جهانی دوم مانند نداشت.
در ارتباط با محبوبیت اوباما در آلمان این امید و این خواست نیز وجود داشت و دارد که دستگاه دولتی اوباما رفتاری نامتعادل چون رفتار جورج بوش پسر در پیش نگرفت و نگیرد. که البته این خواست و آرزو نیز متحقق نشد. رسوائی شنود آژانس ملی آمریکا از درون دولت آلمان و اقتصاد این کشور، نفوذ کلاسیک در دستگاه اطلاعاتی آلمان از طریق » سیا» ، جنگ مالیاتی و جنگ های واقعی هیچ کدام در دوران جورج بوش پسر رخ نداد، بلکه در دوران زمامداری رئیس جمهوری رخ داد که 84 در صد از آلمانها تصدیق کرده اند که او وظائفش را خوب انجام داده است. ممکن است از منظر ایالات متحده آمریکا در ارتباط با آلمان احتمالا همه این ها درست باشد.
جورج بوشِ پسر یک بار طی سخنانی این جمله را بر زبان آورد:» دشمنان ما مبتکر هستند و معادن زیادی دارند: ما هم داریم. آنها هیچ وقت دست از این فکر بر نمی دارند که از چه راه تازه ای می توانند به کشور و ملت ما صدمه بزنند، درست مثل خود ما.«
البته مضمون این جمله یکی از همان لغزش زبان های معمولی اوست که بکرات اتفاق افتاده، معهذا همین لغزش زبان عیان می کند که در واشنگتن همیشه در جست و جوی راه های تازه ای هستند که دشمنان فرضی کشف کنند و آن را بزنند. آنچه را که او بر زبان آورد در محافل نومحافظه کاران – نئو کان ها- در واشنگتن «creative destruction« » تخریب خلاق» می نامند. البته خود این مقوله از اقتصاد بوام گرفته شده است، به این معنی که هر گام تازه ای که در موسسات یا در بازار ها برداشته می شود مبتنی بر روند خلاقیت یا تخریب خلاق است این اصل در عرصه استراتژی کاخ سفید در عرصه سیاست خارجی مو به مو پیاده می شود.
Michael Ledeen مشاور «دونالد رامسفلد» وزیر پیشین دفاع، مشاور شورای امنیت ملی و وزارت خارجه،درکتاب خود «The War Against The Terror Masters»
(جنگ علیه استادان ترور)- مقوله » تخریب خلاق» را چنین توصیف می کند: تخریب خلاق نام شیوه ای است که ما در جامعه خود و در خارج بکار می بندیم. ما نظم کهن را هر روز در هم می کوبیم، از اقتصاد گرفته تا علم ، هنر، معماری ، سینما تا سیاست و قوانین. دشمنان ما از این گردباد نیرو و خلاقیت متنفرند، گردبادی که سنت آنها را تهدید می کند، حالا هر سنتی باشد باشد، و آنها را شرمنده می سازد، چرا که قادر به همگامی نیستند. آنها برای آن که خود زنده بمانند باید به ما حمله کنند، درست همانطور که ماباید آنها را منهدم کنیم تا بتوانیم به ماموریت تاریخی خود جامه عمل بپوشانیم. همانطور که ما برای پیشبرد ماموریت تاریخی خود باید آنها را نابود کنیم.».
کمی شبیه یک سخنرانی جورج بوش نیست؟
ما در اروپا » مایکل لدین» را نمی شناسیم. در حالی که او یکی ازایده ئولوگ های اصلی نئو کانها ست، که حتی روزنامه اسرائیلی » ژروزالم پست» سرتعظیم در برابر او فرو می اورد و او را «گورو» (استاد) نئوکان های واشنگتن خطاب می کند. او یکی از افراد سرشناسی بود که برای جنگ با عراق بر طبل جنگ می کوبید و همان وقت با هر گونه ایرادی بشدت مخالفت می کرد. در سال 2002 در مقاله ای برای » ناشنال رویو» –که حالا حذف شده- این سخنان را نوشت: او( این توضیح از»Brent Scowcroft» مشاور امنیتی پیشین است. – دبیرخانه ) از آن می ترسد که وقتی ما به عراق حمله کنیم ممکن است خاورمیانه را به انفجار بکشیم. ما می توانیم سراسر منطقه را به یک دهانه اتشفشان تبدیل کنیم و جنگ علیه ترور را نابود سازیم. فقط می توانیم امیدوار باشیم که سراسر منطقه را به یک دهانه آتشفشان مبدل سازیم، حتی، اگر ممکن باشد، سریعتر. اگر اصلا منطقه ای سزاوار آن میبود که روزی تبدیل به دهانه آتشفشان گردد همین خاور میانه امروز است. اگر ما جنگ را بگونه ای موثر به پیش ببریم رژیم ترور در عراق، در ایران و در سوریه را ساقط می کنیم و حکومت های سلطنتی عرب را یا ساقط می کنیم و یا مجبور میسازیم سایت های جهانی خود را برای تولید تروریست های جوان ترک کنند. این ماموریت مادر جنگ با تروریسم است.»
او اندک زمانی بعد در 4 سپتامبر 2002 در » وال استریت ژورنال» نوشت:
ایجاد ثبات ماموریتی است دون شان آمریکا و افزون بر آن مفهومی است گمراه کننده. ما خواستار ثبات در ایران، عراق، سوریه، لبنان یا حتی عربستان سعودی نیستیم : ما می خواهیم همه چیز را تغییر دهیم.( از این رو) پرسش درست این نیست که آیا میتوان، بلکه این است که چگونه میتوان بی ثباتی بوجود آورد.»
هنگامیکه بحث در باره تعداد قربانیان امریکایی جنگ عراق در گرفت – قربانیان عراقی جنگ اشغالگرانه عراق خواه نا خواه بی اهمیت بودند- » لی دین» ، در تاریخ 25 مارس 2003 ، به اتاق فکر پرنفوذ نئو کان ها American Enterprise Institute نامه ای نوشت با این مضمون:» فکر می کنم تعداد قربانیان موضوعی است ثانوی. بنظرمن، ممکن است شنیدن این حرف ناخوش آیند باشد، ولی همه دانشمندان بزرگ که شخصیت امریکائی را مورد مطالعه قرار داده اند، به این نتیجه رسیده اند که ما یک خلق جنگجو هستیم و عاشق جنگیم. (…) آنچه ما از آن نفرت داریم، قربانی شدن نیست، بلکه شکست خوردن است. و اگر جنگ خوب پیش برود و خلق آمریکا مطمئن باشد، که جنگ خوب هدایت می شود، مطمئن باشد که افراد ما خوب می جنگند و ما برنده خواهیم شد، فکر نمی کنم که تعداد قربانیان مشکل آفرین باشد.»
خلق آمریکا یک خلق جنگجوست، که عاشق جنگ است؟ با توجه به تراز نامه جنگ ایالات متحده آمریکا از زمان تاسیس آن در سال 1776، اعتراف گوروی نئوکان «مایکل له دین» – بدون تعارفات معمول که » مابرای دموکراسی می جنگیم» یا تعارفات مشابه دیگر- اعترافی است نامنتظر. و در واقع هم : در 240 سالی که از عمر این ملت می گذرد 223 سالش در جنگ گذشته است.
با این همه ، این دقیقا همان چیزی است که 57 هزار ساکنان امریکایی » لیتل آمریکا» ( آمریکای کوچک) نیز باید فکر کنند. آنچه تا حد زیادی سبب ویژگی » آمریکای کوچک » می شود این واقعیت است که درست وسط خاک آلمان قرار دارد: بزرگترین پایگاه هوائی آمریکا بیرون از خاک خود آن کشور » رامشتاین ایر فورس بیس» است.
رامشتاین و پایگاه های کوچکتری که در همین منطقه قرار دارند، بنا بگفته » پنتاگون» بزرگترین منطقه سکونت جامعه آمریکائی بیرون از خاک آن کشور است، که می توانند در آن باز هم طبق»راه و رسم زندگی آمریکائی» به زندگی خود ادامه دهند. در بروشور خوش آمد گوئی به تازه وارادان به «رامشتاین» نوشته شده :» اگر دلواپس آن هستی که اینک باید از سنت زندگی آمریکائی خود چشم بپوشی، نگران نباش! ارتش هرچه از دستش براید می کند تا افراد آن بتوانند در دوران اقامت خود در آلمان راه و رسم زندگی آمریکائی خود را حفظ کنند.»
در کنار مرکز خرید بزرگ ارتش و 5 کالج آمریکائی در پایگاه، جنگ هم حضور دارد. سرگرد » تونی ویکمان» که سخنگوی مطبوعاتی است «رامشتاین » را پلاتفرمی برای طراحی قدرت نظامی آمریکا می داند. امروز از این مرکز عملیات هوائی و فضائی بسیار مدرن ، با وسعت 5700 کیلومتر مربع ، که دراکتبر سال 2011 افتتاح شد، به 104 کشور اروپایی، آسیایی و افریقایی سیگنال ها، اطلاعات و داده های نظامی منتقل می گردد. طبق اطلاعاتی که خود این پایگاه در اختیار گذاشته » بدون «رامشتاین » یک جنگ هوایی یا زمینی در دو قاره امکان پذیر نیست» یعنی از رامشتاین می توان آسمان را از مدار قطبی تا دماغه آگولاس در افریقای جنوبی زیر نظر داشت و کنترل کرد.
فقط چند کیلومتر که از شهر دور شویم می رسیم به شهرکی با 7834 جمعیت بنام Bruchmühlbach-Miesau. هیچ نشان و علامتی دیده نمیشود که از زندگی درونی این شهرک حکایت کند و بگوید که اینجا بزرگترین انبار مهمات ارتش آمریکا بیرون از خاک خود آن کشور است. تنها خطر وسرو صدائی که می تواند مزاحم ساکنان این شهرک گردد عبارت است صدای ماشین های چمن زنی، پارس سگ ها و خطر دکل های بلند چراغ برق. هیچ سخنی از این نیست که انبار مهمات خود منبع خطر است. آمریکا در اینجا بمب ها و موشک های مرگ آفرین خود را انبار کرده که برای این قدرت نظامی اجتناب ناپذیرند.
از رامشتاین، این » تخت خواب کوچک آمریکا» ، جنگ های پهبادی که در دوران حکومت اوباما اهمیت بسیار پیدا کرد، نیز هدایت می شوند. ژنرال » Herbert Carlisle» که نیروی هوائی آمریکا زیر فرمان اوست، در اجلاس پرسش و پاسخ کمسیون سنای آمریکا، در ماه مارس، گفت استفاده از پهباد ها در ده سال گذشته 5 بار فزونی یافته است. 13 پایگاه از 15 پایگاه پهبادی منحصرا برای نبرد استفاده می شود- اگر اصلا بتوان بکار بردن پهباد را نبرد نامید. ژنرال » کارلیسل» برای سناتور ها توضیح داد که» انجام این ماموریت ها از چنان ارزشی برخوردارند که فرماندهی نیروی هوائی در نظر دارد بر تعداد ثابت هواپیما ها و پرسنل بیفزاید. و در این نقشه برای گسترش جنگ پهبادی » رامشتاین» نقش با اهمیتی دارد.
او با ما به پرسش های مزاحم نمایندگان اقلیت در مجلس آلمان که دولت خانم مرکل با اکراه آنها رامی پذیرد چنین پاسخ داد:
«ما از آلمان بعنوان سکوی پرتاب پهباد ها برای بخشی از مبارزه خود با فعالیت های تروریستی استفاده نمی کنیم.»
در پایان یک سخنگوی پنتاگون دوباره تایید کرد که از مرکز فرماندهی عملیات در رامشتاین برای پروازهای مستقیم، یا کنترل هواپیما های با سرنشین و بی سرنشیئ استفاده نمی شود.»
این به کنار که آیا واقعا هم این طور هست یا نیست، فاکت این است که در رامشتاین مکرر در مکرر پهباد ها می آیند و میروند که کسی جز سلسله مراتب فرماندهی آمریکا نه می داند از کجا آمده و بکجا می روند و محل انجام ماموریتشان کجاست. این نسز ک ه باراک اوباما از دلباختگان این نوع تازه جنگ است نیز امروز برکسی پوشیده نیست. گویا او یکبار در مبارزات انتخاباتی 2012 گفته است که پهباد» برای کشتن انسان ها خیلی خوب است». البته این حرف با فهرستِ معروفِ کشتارِ رئیس جمهور که با سرکوب رسانه ها روبروشده و » ماتریس تمایل» نیز خوانده می شود، چندان در تضاد نیست. همچنین است علاقه خاص اوباما به » نیروهای ویژه» که از زمان روی کار آمدن اوباما هرسال بر بودجه و مسئولیت های آن افزوده شده است.
تا زمانی که رفتار پرزیدنت اوباما رئیس جمهور آمریکا هماهنگ با ذهنیت » ملت جنگجو» ست، که به معنی پیروی از خواست های » مجتمع صنایع نظامی» (MIK), است، حمایت این لابی بسیار قدرتمند از او قطعی است. پرزیدنت آیزنهاور در سال 1961 در پایان دوران زمام داری خود با پیش بینی پیامبر گونه اوضاع امروز که حاصل دنباله روی ازمجتمع صنایع نظامی آمریکا است، هشداری داهیانه داد. بنظر می رسد اوباما چندان نصیبی از آن هشدار نبرده است. یا این که او ضعیف تر از آن است که بتواند بر آن مجتمع چیره گردد.
بسیاری از شواهد و قرائن حکایت از آن دارند که علت همین ناتوانی است. در زمانی که اوباما هنوز به کاخ سفید راه نیافته بود یکی از خواست هایش این بود که ایالات متحده امریکا از دکترین ضربه اول اتمی چشم بپوشد و آن را بازمانده ای از دوران جنگ سرد بداند و هماهنگ با آن این دکترین را تغییر دهد. حاصل این تغییر از جمله آن میشد که آمریکا برای انعقاد قراردادهای دفاعی تازه ای با ژاپن، تایوان، یا کره جنوبی به مذاکره پردازد، زیرامتعهد شده است که همه آنها را زیر باصطلاح » چتر اتمی» قرار دهد و در صورت ضرورت برای دفاع از آنها سلاح اتمی بکار بندد. ناتو نیز مشمول این تغییر خواهد شد، در حالی که کشورهای عضو ناتو نیز مطلقا حاضر به شنیدن سخنانی در باره چشم پوشیدن از نظریه وارد آوردن ضربه اول اتمی توسط آمریکا نیستند. اوباما در سال 2009 در سخنانی که در برابر دهها هزار نفر در پراگ برزبان آورد از رؤیای جهان عاری از اتم سخن بمیان آورد. او قول داد که » ازنقش سلاح اتمی در استراتژی دفاع ملی ما بکاهد». او تا امروز هم موفق به اجرای این وعده نشده است، برغم راهنمائی های روزنامه » واشنگتن پست» در 10 ژوئیه 2016 که نوشت اوباما در چند ماه باقی مانده از دوران ریاستش چگونه می تواند » آگندای پراگ » را به پیش براند. «واشنگتن پست» بر امکان «no first use» ، یعنی چشم پوشی از وارد آوردن » ضربه اول اتمی» انگشت نهاده است.
بلافاصله پس از طرح این پیشنهاد رگبار انتقاد و تهدید از هر سو باریدن گرفت، بویژه از سوی مجتمع صنایع نظامی و ژاپن، بطوری که اوباما فقط پس از هشت هفته انتقاد مستمر، اشاره کرد که او احتمالا دنبال این کار را نخواهد گرفت.
مشابه این نیز در چانه زنی دیپلماتیک برای آتش بس در سوریه رخ داد. پس از آن که وزرای خارجه آمریکا و روسیه، جان کری و سرگئی لاوروف، در ژنو به توافق رسیدند، تندر خشم پنتاگون بسوی وزیر خارجه روان شد. «آشتون کارتر» وزیر دفاع آمریکا که روسیه را دشمنی می داند که باید با آن در افتاد، یکی از نخستین کسانی بود که در کاخ سفید علیه این قرارداد سخن گفت. آشتون کارتر حتی در ماه ژوئیه گفته بود که » روسیه و آمریکا در سوریه کنار هم نیستند». پنتاگون حتی سه روز پس از انعقاد قرار داد نیز اعلام نکرد نکاتی که در ژنو مورد توافق گرفته اند، بشرط آن که عملی شوند، پذیرفته خواهند شد . به هر حال ، بقول «جوشوآ لاندیس» کارشناس امور سوریه، بنظر می رسد که فرماندهان نظامی آمریکا از همکاری با روسیه در سوریه بسیار عصبانی هستند.
برای نشان دادن این عصبانیت، به بدترین شکل ، نیروی هوائی آمریکا روز 17 سپتامبر، یک واحد ارتش سوریه را در دیرالزور ، هنگامی که مورد حمله افراد داعش قرار گرفته بود، بمباران کردند. در اثراین بمباران 60 تن از نظامیان سوریه کشته و دست کم 100 نفر بشدت مجروح شدند. بنا به اطلاعیه مطبوعاتی ارتش آمریکا این بمباران اشتباها رخ داده چون امریکائی ها» فکر می کرده اند به مواضع داعش حمله می کنند که مدت زمان قابل توجهی تحت نظارت بودند». پس از دریافت این خبر از روسیه که بمباران شده ها احتمالا افراد ارتش سوریه هستند، بمباران فورا قطع شده است.
من نمی خواهم ادعا کنم که نظامیان آمریکا واقعا قصد داشته اند ارتشیان سوریه را بمباران کنند، یا وقوع اشتباه را بکلی منتفی بدانم. اما زمان بندی، اجرا، استفاده از 2 جت «F16 » و 2 جت » A10″ و همچنین بنا بگفته فعالان محلی، دست کم حضور حتی یک هلیکوپتر تهاجمی آپاچی، که گویا به یک آمبولانس تیراندازی کرده است، و دست کم این واقعیت که با فرستادن سیگنال های مخرب رادارهای ارتش سوریه مختل شده بودند، حداقل نشان میدهند که میتوان در درستی توضیحات شک کرد که گویا حمله سهوا صورت گرفته است. بویژه ازاین رو که متاسفانه چنین رخدادهایی در گذشته بکرات اتفاق افتاده که، هلیکوپترهای امریکایی به انسان های بی گناه تیراندازی کرده اند، یا پهباد های امریکائی «second tap» (ضربه دوم) را هم وارد آورده اند، یعنی پس از وارد آوردن ضربه اول تا مردم بخود بیآیند ودر صدد کمک بیکدیگربرآیند، ضربه دوم را وارد آورده اند.
این شگفت انگیز نیست که » ویتالی چورکین» نماینده روسیه در سازمان ملل، پس از تقاضای تشکیل اجلاس فوق العاده شورای امنیت، این پرسش را مطرح ساخت:» راستی در واشنگتن زمام کار در دست کیست؟ کاخ سفید یا پنتاگون»؟ در مسکو هم این » اشتباه» بویژه در ارتباط زمان بندی تصادفی آن، با چشمانی بیدار ثبت شد.
همه تاکید ها از مترجم است.
https://deutsch.rt.com/nordamerika/40939-kontrollverlust-im-weissen-haus-barack/
Meinung
Kontrollverlust im Weißen Haus: Barack Obama ist nicht mehr Herr seiner Militärs
21.09.2016 • 06:45 Uhr
Quelle: Reuters
AddThis Sharing Buttons
Share to FacebookShare to TwitterShare to RedditShare to StumbleUponShare to Google+Share to TumblrShare to Vkontakte
Dass 84 Prozent der Deutschen Barack Obama eine «gute Arbeit» im Amt bescheinigen, könnte an anhaltend hoher Mediengläubigkeit oder niedrigen Ansprüchen liegen. Fakt ist: Er gab sich kaum Mühe, je beim militärisch-industriellen Komplex anzuecken.
von Zlatko Percinic
Der Präsident der Vereinigten Staaten von Amerika: ein Amt, oder vielmehr eine Institution, die Größe und Macht ausstrahlt. Präsident des «mächtigsten Landes der Erde», Bewohner des schon fast sagenhaft anmutenden Weißen Hauses in Washington D.C., als Commander-in-Chief Herr über eine Armee, die es so noch nie in der menschlichen Geschichte gegeben hat – kurzum: der mächtigste Mann der Welt.
So oder so ähnlich sollte das Bild aussehen, welches sich die Welt von jener Person macht, die dieses Amt bekleidet und sich damit in einer Ahnenreihe mit so legendären Personen wie George Washington, Abraham Lincoln oder Thomas Jefferson, Obamas großem Vorbild, befindet. Die Entfaltung von Macht beginnt auf diese Weise bereits in den Köpfen der anderen.
Mehr lesen:US-Wahlkampf: Obama schießt gegen RT und Russland – Moskau zeigt sich irritiert
Am 21. Januar 2017 wird die Amtszeit Barack Obamas zu Ende gehen, des bereits seit Januar 2009 amtierenden Präsidenten und Commander-in-Chiefs der Vereinigten Staaten von Amerika. Schon allein auf Grund der Tatsache, dass Obama als erster Afro-Amerikaner überhaupt Präsident werden konnte, wird ihm einen Platz neben den ganz großen Namen der amerikanischen Geschichte sichern. Niedrige Umfragewerte, nur wenige greifbare Ergebnisse oder Kriege werden in der Erinnerung unserer Enkel, Groß- und Urenkel keine Rolle mehr spielen. Man wird sich lediglich an jenen Barack Hussein Obama II. erinnern, der trotz eines gewaltigen Rassismusproblems in Amerika zum 44. Präsidenten dieses Landes werden konnte.
Noch ist es aber nicht so weit; weder für Obama, der noch immer auf der Suche nach einem wirklichen Vermächtnis ist, noch für alle andere Menschen, die von den Entscheidungen im Oval Office direkt und indirekt betroffen sind.
Viel wurde bereits zu der Frage geschrieben, ob Obama tatsächlich ein schwacher Präsident sei. Von jenem Ideal, von welchem Martin Luther King Jr. in seiner berühmten Rede «I Have a Dream» so wortgewaltig gesprochen hatte, sind die USA auch nach 53 Jahren weit entfernt, selbst wenn die Situation auf dem Papier und in gewissen Bereichen tatsächlich besser wurde.
Erstaunlicherweise findet die Kritik an der Führungsstärke und Qualität des Präsidenten fast hauptsächlich in den USA selbst statt, auch wenn seine Umfragewerte jüngst wieder etwas gestiegen sind. In Deutschland aber sieht das Bild ganz anders aus: Unglaubliche 84 Prozent der Deutschen meinten laut einer im April durchgeführten Umfrage, dass Obama «während seiner Amtszeit einen guten Job» gemacht habe und wünschten sich Hillary Clinton als Nachfolgerin. Nur sieben Prozent fanden, er habe «einen schlechten Job» gemacht. Von «einer Lehrstunde für Europa – und Angela Merkel» war sogar die Rede, als Obama dieses Jahr in Köln zu Gast war.
Mehr lesen:Obamas Außenpolitik: ‚Pivot to Asia‘ – Der Feind heißt China
Fragen Sie doch mal spaßeshalber Ihre Freunde und Familie, was sie von US-Präsident Barack Obama halten: Ich wette, Sie werden eine ähnliche Resonanz erhalten wie ich auch und diese wird im Wesentlichen mit den Umfragewerten korrespondieren. Woher aber kommen diese enormen Werte? Als Antwort auf diese zweite Frage werden Sie vermutlich noch hören, Obama sei auf jeden Fall besser als sein Vorgänger George W. Bush. Und vielleicht auch noch: «Er ist Demokrat und kein Republikaner.» Macht ihn das aber tatsächlich zu einem besseren oder starken Präsidenten?
Was ihn wirklich auszeichnet, ist sein überragendes Rhetorik- und Redetalent. Sein Wahlspruch von 2008, «Yes, We Can», klingt noch heute in den Ohren vieler Menschen nach und prägte sogar die Werbeindustrie. Aber außer einem guten Wahlspruch und guten Reden gibt es nicht gerade viel, was Obama als Vermächtnis hinterlassen könnte. Ja, er hat seine wichtige Gesundheitsreform «Obamacare» (korrekt heißt die Reform The Patient Protection and Affordable Care Act) mit Ach und Krach und vielen Änderungen und Kompromissen durchgeboxt. Auch wenn Obamacare alles andere als perfekt ist und jede Menge ungewollten Ärger verursacht: Hier zeigte der Präsident Standhaftigkeit. Und ja, er hat mit dem Iran-Deal den einen außenpolitischen Erfolg verbuchen können, allen Widrigkeiten zum Trotz. Aber das erklärt nicht diese Zustimmungswerte von 84 Prozent, die ihm die Deutschen entgegenbringen – auch noch acht Jahre nach dem Byzantinismus, der ihm im Wahlkampf 2008 zuteilwurde.
Seinem Vorgänger George W. Bush wurde zu Recht zu Last gelegt, dass er seine Armee aufgrund von Lügen in den Irak einmarschieren ließ und Foltergefängnisse betrieb. Außerdem pfiff er – mit Ausnahme der Briten – auf uns Europäer, was gerade in Deutschland für viele einer narzisstischen Kränkung gleichkam. Die allzeit beliebten Pommes frites wurden aus Verärgerung über die Weigerung Frankreichs, an diesem, wie George W. Bush es nannte, «Kreuzzug» teilzunehmen, in den Kantinen des Kongresses eine Zeit lang von «french fries» zu «freedom fries» umbenannt. Deutschland wurde aufgrund der Weigerung des damaligen Kanzlers Gerhard Schröder, die US-Politik zu unterstützen, in den Staaten so unbeliebt wie seit dem Zweiten Weltkrieg nicht mehr.
Bezüglich der Beliebtheit Barack Obamas spielen hierzulande nicht zuletzt auch die Hoffnung und der Wunsch eine Rolle, dass es unter seiner Administration nicht zu solch offenen Eskapaden kommen möge beziehungsweise gekommen ist, wie dies noch unter Bush jr. der Fall war. Wobei das natürlich alles andere als zutreffend ist. NSA-Abhörskandale der deutschen Regierung und Wirtschaft, klassische Infiltration des Bundesnachrichtendienstes durch die CIA, Steuerkrieg und tatsächliche Kriege: All das geschah nicht etwa unter George W. Bush, sondern unter jenem Präsidenten, dem 84 Prozent der Deutschen attestieren, einen guten Job gemacht zu haben. Aus Sicht der USA mag das vielleicht in der Beziehung zu Deutschland vielleicht sogar tatsächlich stimmen.
In einer Rede sagte George W. Bush einmal folgenden Satz:
Unsere Feinde sind innovativ und haben viele Ressourcen: das haben wir auch. Sie hören nie auf, darüber nachzudenken, wie sie auf neuen Wegen unser Land und unser Volk treffen können, genauso wie wir.»
Natürlich beinhaltete dieser Satz einen fast typischen Bush-Versprecher, wie er sie des Öfteren von sich gab, nichtsdestotrotz offenbarte er aber, wie man auch in Washington nach immer neuen Wegen sucht, um irgendwo irgendwelche vermeintlichen Feinde auszumachen und zu schlagen. Was er damit zum Ausdruck brachte, nennt man in neokonservativen Zirkeln Washingtons creative destruction oder «kreative Zerstörung». Zwar stammt der Begriff selbst aus der Ökonomie und beschreibt das Prinzip, wonach jede Entwicklung von Unternehmen und Märkten auf dem Prozess der schöpferischen bzw. kreativen Zerstörung aufbaue. Dieses Prinzip wird in der politischen Strategie des Weißen Hauses jedoch 1:1 auf die Sphäre des Politischen umgelegt.
Mehr lesen:Bomben – Chaos – Bomben: Die US-Strategie in Libyen
Michael Ledeen, ehemaliger Berater des US-Verteidigungsministers Donald Rumsfeld, des Nationalen Sicherheitsrates und des Außenministeriums, beschreibt den Begriff der «kreativen Zerstörung» in seinem Buch «The War Against The Terror Masters» wie folgt:
Kreative Zerstörung ist der Name unserer Vorgehensweise, in unserer eigenen Gesellschaft wie auch im Ausland. Wir reißen jeden Tag die alte Ordnung herunter, von der Wirtschaft zur Wissenschaft, Literatur, Kunst, Architektur und Kino bis zur Politik und den Gesetzen. Unsere Feinde haben diesen Wirbelwind von Energie und Kreativität gehasst, welcher ihre Traditionen bedroht, was auch immer diese sein mögen, und beschämt sie, weil sie nicht in der Lage sind, Schritt zu halten. […] Sie müssen uns angreifen, um selbst überleben zu können, genauso wie wir sie zerstören müssen, um unsere historische Mission voranzubringen.»
Klingt das nicht ein bisschen wie aus einer Rede George W. Bushs?
Michael Ledeen ist ein Mann, der bei uns in Europa so gut wie unbekannt ist. Dabei ist er einer der Chefideologen der Neocons, vor dem selbst die israelische Zeitung The Jerusalem Post den Hut zog und ihn als «Washingtons Neocon-Guru» bezeichnete. Er war einer der prominenteren Kriegstrommler für einen Angriff auf den Irak, der schon damals gegen jegliche Einwände entschieden zur Wehr setzte. Im Jahr 2002 schrieb er in einem – mittlerweile gelöschten – Beitrag für National Reviewdiese Worte:
Mehr lesen:Obamas Außenpolitik: Kein Balancing im Nahen und Mittleren Osten?
Er [Ex-Sicherheitsberater Brent Scowcroft; Anm. d. Red.] fürchtet sich davor, dass wir, wenn wir den Irak angreifen, eine ‹Explosion im Mittleren Osten› herbeiführen könnten. Es könnte ‹die ganze Region in einen Krater verwandeln und den Krieg gegen den Terror vernichten›. Man kann nur hoffen, dass wir die ganze Region in einen Krater verwandeln, sogar, wenn möglich, noch schneller. Wenn es jemals eine Region verdient hat, in einen Krater verwandelt zu werden, ist es der heutige Mittlere Osten. Wenn wir den Krieg effizient führen, werden wir die Terrorregime im Irak, im Iran und in Syrien stürzen und entweder die saudische Monarchie absetzen oder sie zwingen, ihre globalen Produktionsstätten zur Indoktrination von jungen Terroristen aufzugeben. Das ist unsere Mission im Krieg gegen den Terror.»
Wenig später schrieb er im Wall Street Journal vom 4. September 2002:
Stabilität ist eine unwürdige Mission für Amerika und obendrein ein irreführendes Konzept. Wir wollen keine Stabilität im Iran, Irak, Syrien, Libanon oder sogar Saudi-Arabien: Wir möchten die Dinge ändern. Die richtige Frage lautet (daher) nicht ob, sondern wie man destabilisiert.»
Als in den USA dann doch die Diskussionen über amerikanische Opferzahlen – irakische Opfer der US-Invasion spielten ohnehin keine Rolle – ausbrachen, meinte Ledeen in einem Brief an den einflussreichen Neocon-Think-Tank American Enterprise Institute vom 25. März 2003:
Ich denke, die Zahl an Opfern ist sekundär. Ich meine, es könnte sich etwas schräg anhören, das zu sagen, aber all die großen Gelehrten, die den amerikanischen Charakter studiert haben, sind zum Schluss gekommen, dass wir ein kriegerisches Volk sind und den Krieg lieben. […] Was wir hassen, sind nicht Opfer, sondern zu verlieren. Und wenn der Krieg gut geht und das amerikanische Volk davon überzeugt ist, dass er gut geführt ist, dass unsere Leute gut kämpfen und dass wir gewinnen, glaube ich nicht, dass Opferzahlen ein Problem sein werden.»
Mehr lesen:Ein Plädoyer für den Krieg: US-Strategen machen mobil
Das amerikanische Volk, ein kriegerisches Volk, das den Krieg liebt? Angesichts der Kriegsbilanz der Vereinigten Staaten von Amerika seit ihrer Gründung 1776 ein für manche überraschendes Eingeständnis des «Neocon-Gurus» Michael Ledeen – ohne das obligatorische «wir tun das für die Demokratie» oder ähnliche Floskeln. Und tatsächlich: Von 240 Jahren ihres Bestehens befand sich die Nation 223 Jahre im Krieg.
Dennoch ist es genau das, was auch die meisten der 57.000 Amerikaner in «Little America» denken dürften. Was die Sache mit dem «Kleinen Amerika» ziemlich speziell macht, ist die Tatsache, dass es mitten in Deutschland liegt: Amerikas größter Luftwaffenstützpunkt außerhalb des eigenen Landes, die Ramstein Air Force Base.
Ramstein und die kleineren US-Stützpunkte in der Umgebung beherbergen laut dem Pentagon die «größte amerikanische Gemeinschaft außerhalb der Vereinigten Staaten», die ihren American Way of Life auch in Deutschland weiterhin leben können. In einer Willkommensbroschüre für Neuankömmlinge in Ramstein heißt es: «Solltest du dich fürchten, deine amerikanische Traditionen aufgeben zu müssen, mach dir keine Sorgen! Das Militär unternimmt alles, um Militärmitgliedern einen American Way of Life zu ermöglichen, während sie in Deutschland leben.»
Neben dem größten Einkaufszentrum der Army und fünf US-Colleges auf dem Stützpunkt gehört dazu eben auch der Krieg. Major Tony Wickman, ein PR-Sprecher, bezeichnete Ramstein als «power-projection platform», als Plattform zur Projizierung amerikanischer Militärmacht. Aus dem hypermodernen, im Oktober 2011 eröffneten 5700 Quadratmeter großen Air and Space Operations Center wird diese Militärmacht mittlerweile auf insgesamt 104 Ländern in Europa, Asien und Afrika projiziert. Nach eigener Auskunft des Luftwaffenstützpunktes wäre ohne Ramstein «ein Luft- und Bodenkrieg auf zwei Kontinenten nicht möglich», von wo aus «der Himmel vom Polarkreis bis zum Cape of Needles [damit ist Cape Agulhas in Südafrika gemeint; Anm. d. Red.] kontrolliert wird.»
Nur wenige Kilometer außerhalb der Stadt liegt das kleine, 7.834 Einwohner zählende Städtchen Bruchmühlbach-Miesau. Nichts deutet auf der Internetseite der Gemeinde darauf hin, dass sich dort auch das größte Munitionsdepot der US Army ausserhalb der USA befindet. Als Gefahren und Belästigungen für die Bürger der Gemeinde werden lediglich der Lärm von Rasenmäher und Hundegebell genannt sowie vor der Gefahr von «Himmelslaternen» gewarnt. Dass das Munitionsdepot selbst eine Gefahrenquelle ist, erfährt man hier nicht. Hier bunkern die USA ihre todbringenden Bomben und Raketen, die für die Militärmacht unentbehrlich sind.
Mehr lesen:«Zeichen globaler Kampfkraft» – USA verlegen hunderte Militärfahrzeuge nach Deutschland
Von Ramstein aus, dem «Kleinen Amerika», wird auch der Drohnenkrieg gesteuert, der unter Barack Obama massiv an Bedeutung gewonnen hat. General Herbert Carlisle, dem der Air Combat Command (Luftkampfkommando) der US Air Force unterstellt ist, sagte bei einer Anhörung vor einem Senatsausschuss im März, dass der Einsatz von Kampfdrohnen in den letzten zehn Jahren um den Faktor 5 gestiegen ist. Von insgesamt 15 Drohnenstützpunkten werden 13 ausschliesslich für Kampfeinsätze benutzt – sofern man bei einem Drohneneinsatz überhaupt von einem Kampfeinsatz sprechen kann. General Carlisle erklärte den Senatoren, dass «diese Missionen von solch einem Wert sind, dass der Air Combat Command eine «konsistente Erhöhung von Flugzeugen, Personal und Resultaten» einplant. Und inmitten dieser Planung einer Ausweitung des Drohnenkrieges spielt Ramstein eine tragende Rolle.
Den lästigen Fragen der deutschen Opposition im Bundestag, die von der Regierung der Kanzlerin Angela Merkel nur sehr widerwillig entgegengenommen werden, entgegnete Barack Obama bei seinem Besuch in Berlin vor drei Jahren:
Wir benutzen Deutschland nicht als Startrampe für unbemannte Drohnen […] als Teil unser Anti-Terror Aktivitäten.»
Ein Sprecher des Pentagons bestätigte anschließend nochmal, dass das Air and Space Operations Center in Ramstein «keine direkten Flüge oder Kontrollen von bemannten und ferngesteuerten Flugzeugen durchführt.»
Ob dies nun tatsächlich der Fall ist oder nicht: Fakt ist nun mal, dass es in Ramstein immer wieder Drohnen gibt, deren Einsatzorte und Einsatzzeiten niemandem ausserhalb der US-Befehlskette bekannt sind. Und dass Barack Obama ein großer Fan dieser neuen Art von Kriegsführung ist, gilt mittlerweile als allgemein bekannt. Er soll sogar einmal im Wahlkampf 2012 gesagt haben, dass er «richtig gut im Umbringen von Menschen» ist. Nun, die berühmte und medial verdrängte «Kill List» des Präsidenten – auch «Disposition Matrix» genannt – scheint diesem angeblichen Ausspruch zumindest nicht diametral entgegenzustehen. Ebenso wenig Obamas Vorliebe für Spezialeinheiten, deren Organisationsstruktur, der US Special Forces Command (USSOCOM), sich seit Obamas Amtsübernahme einer jährlichen Budget- und Kompetenzerweiterung erfreuen durfte.
Solange US-Präsident Barack Obama im Sinne dieser «kriegerischen Nation» handelt, was gleichbedeutend ist mit im Sinne des Militärisch-Industriellen-Komplexes (MIK), ist ihm die Rückendeckung dieser so mächtigen Lobby und des Pentagons gewiss. Von der Warnung vor dem MIK seitens des scheidenden Präsidenten Dwight D. Eisenhower aus dem Jahr 1961, als dieser schon in einer nahezu prophetischen Voraussage den heutigen Zustand als Folge dieser Entwicklung vorwegnahm, scheint Obama wenig mitgenommen zu haben. Oder er ist nur zu schwach, um sich durchzusetzen.
Vieles deutet daraufhin, dass tatsächlich das Letztere der Fall ist. Barack Obama war es schon vor seiner Zeit im Weißen Haus ein Anliegen, dass die USA die Doktrin des nuklearen Ersteinsatzes als Relikt des Kalten Krieges begreifen und entsprechend die Doktrin ändern. Das hätte auch bedeutet, neue Verteidigungsverträge mit Staaten wie Japan, Taiwan oder Südkorea auszuhandeln, denen allesamt der sogenannte «nukleare Schirm» zugesagt worden war. Dasselbe galt für die NATO, die von einem Abweichen bezüglich der Theorie des atomaren Erstschlages der USA nichts wissen wollte. In seiner Rede vor zehntausenden Menschen in Prag im Jahr 2009 erklärte Obama der Welt noch seine Vision einer Welt ohne Atomwaffen. Er versprach, «die Rolle von Nuklearwaffen in unserer nationalen Sicherheitsstrategie zu reduzieren«. Das ist ihm bis heute nicht gelungen, auch wenn die Washington Post am 10. Juli 2016 darlegte, wie man die «Prager Agenda» in den verbleibenden Monaten der Regierungszeit noch vorantreiben könnte. Als eine Möglichkeit wurde «no first use», also der Verzicht auf einen nuklearen Ersteinsatz, genannt.
Doch sofort hagelte es Kritik und Drohungen von allen Seiten, hauptsächlich aus dem Militärisch-Industriellen-Komplex und Japans, so dass Obama nach nur acht Wochen anhaltender Kritik bereits wieder signalisierte, dass er «wahrscheinlich» nicht weiter an diesem Vorhaben festhalten werde.
Ähnliches spielte sich in dem diplomatischen Geschachere um einen Waffenstillstand in Syrien ab. Als die Außenminister der USA und Russlands, John Kerry und Sergej Lawrow, in Genf ein Abkommen erreicht hatten, donnerte es aus dem Pentagon in Richtung Außenministerium. US-Verteidigungsminister Ashton Carter, der in Russland einen Feind sieht, den es zu bekämpfen gilt, war einer der Ersten, die sich im Weißen Haus gegen dieses Abkommen aussprachen. Schon im Juli sagte Carter, dass «Russland und die USA in Syrien nicht auf der gleichen Seite stehen». Das Pentagon wollte sich selbst drei Tage nach dem Abkommen nicht dazu äußern, ob es überhaupt die ausgehandelten Punkte von Genf einhalten werde, sofern die Bedingungen dazu erfüllt sind. Auf jeden Fall scheinen die US-Kommandeure über die Aussicht einer Zusammenarbeit mit den Russen in Syrien «angepisst» zu sein, wie es der Syrien Experte Joshua Landis beschrieb.
Und wie um diesen Standpunkt auf die schlechteste aller Arten deutlich zu machen, bombardierte die US Air Force am Samstag, dem 17. September, eine Einheit der syrischen Armee in dem Moment, als diese sich einem Angriff der IS-Dschihadisten bei Deir Ez-Zor gegenübersah. Dabei kamen 62 Soldaten ums Leben, mindestens 100 wurden zum Teil schwer verletzt. Laut Pressemitteilung des US-Militärs handelte es sich um einen Fehler, da man «glaubte, eine Daesh-Kampfstellung [arabisches Akronym für IS oder ISIS; Anm. d. Red.] anzugreifen, die man für eine signifikante Zeit überwacht hat». Man habe den Angriff dann umgehend abgebrochen, als die Nachricht von Russland eintraf, es handle sich womöglich um syrische Armeeangehörige, die man bombardiert habe.
Ich will nicht behaupten, dass es tatsächlich Absicht des US-Militärs war, die syrische Armee zu bombardieren, oder einen Fehler kategorisch ausschließen. Der Zeitpunkt allerdings, die Ausführung, der Einsatz von zwei F-16 und zwei A-10, sowie nach Angaben von lokalen Aktivisten sogar mindestens ein Apache-Kampfhelikopter, der angeblich einen Krankenwagen beschossen haben soll, und nicht zuletzt die Tatsache, dass die Radare der syrischen Armee durch elektronische Störsignale außer Gefecht gesetzt wurden, lassen zumindest genügend Gründe erkennen, um die offizielle Erklärung infrage zu stellen.
Insbesondere liegt Skepsis bezüglich der «Versehens»-Behauptung auch deshalb nahe, weil es solche Berichte in der Vergangenheit leider bereits zur Genüge gegeben hat, wonach US- Kampfhubschrauber unschuldige Personen beschießen oder Drohnen einen sogenannten «second tap» durchführten, also eine zweite Rakete abgefeuert wurde, nachdem sich Menschen nach dem Einschlag einer ersten Rakete einfanden, um Hilfe zu leisten (siehe auch meine TL bei Twitter vom Samstagabend).
Kein Wunder, dass sich der russische Botschafter bei den Vereinten Nationen, Witali Tschurkin, nach der dringend einberufenen Sitzung des Sicherheitsrates fragte: «Wer ist eigentlich der Herr in Washington? Ist es das Weiße Haus oder das Pentagon?» Auch in Moskau ist dieser «Fehler», insbesondere im Zusammenspiel mit dem zeitlichen Zufall, mit wachen Augen registriert worden.
آینده ما 
[…] منتشر شده در آینده ما […]