برگردان :رضا نافعی
امریکا به دیگران اجازه میدهد
در خاک امریکا پایگاه نظامی بزنند؟
صفحاتی از کتاب:
پیامدهای سرمایه داری، راهی طولانی از نارضایتی تا مقاومت
نوام چامسکی و مارو واتراستون بحران کنونی جهان را فرصتی عالی برای به چالش کشیدن ساختارهای سرمایه داری می دانند. برای شناخت این نظر ، ابتدا باید بدانیم که در واقع نیازها و علائق طبقات حاکم است که مقرر می سازند اداراکات ما، باصطلاح «عقل سلیم» ما و خواست های ما درزندگی چگونه باید باشند.
چامسکی و واتراستون در کتاب جدید خود، پرده از ارتباطاتِ اغلب نامرئیِ قدرتِ ساختاری بر می
دارند و آنها را آشکار می سازند . آنچه اینک می خوانید گزیده ایست ازفصلی از این کتاب.
یکی از عواقب حضور امپریالیسم ایالات متحده امریکا در عرصه جهانی، ایجاد تعداد بسیار زیادی
پایگاه است. اینجا در ایالات متحده، مردم حتی از وجود آنها آگاه هم نیستند. چیز زیادی در مورد آن ها
منتشر نمی شود. تعریف «پایگاه » نیز چندان آسان نیست، اما ما باز هم، فقط بهترین تخمین ممکن را
مبنای کار قرار می دهیم. این مطلب متکی بر نوشته Dave Vine (دیو واین ) است که در سال 2015
در مجله In These Times نوشت و اخیراً ارقام آن را به روز کرده است: در حالی که در خود
ایالات متحده هیچ پایگاه مستقل دائمی وجود ندارد، ایالات متحده اکنون نزدیک به 800 پایگاه در سایر
کشورها دارد.
به گفته پنتاگون، 70 سال پس از جنگ جهانی دوم و 62 سال پس از جنگ کره، ما هنوز 174
در آلمان، 113;پایگاه; در ژاپن و 83 پایگاه در کره و 80 کشور دیگر در کره زمین داریم. با این حال تعداد کمی از آمریکایی ها متوجه می شوند که ایالات متحده احتمالاً بیش از هر قوم، ملت یا
امپراتوری دیگری در طول تاریخ پایگاه های خارجی دارد.
به ندرت کسی می پرسد که آیا ما واقعاً به صدها پایگاه در خارج از کشور نیاز داریم یا اینکه آیا ایالات
متحده حتی می تواند هزینه تخمینی آنها را که سالانه حداقل 156 میلیارد دلاراست بپردازد. در مورد
آن هم به ندرت کسی صحبت می کند، اما این واقعیتی است که وجود دارد. به ندرت کسی می پرسد که
اگر چین، روسیه یا ایران حتی یک پایگاه واحد در نزدیکی مرز ما یا حتی در خود ایالات متحده ایجاد
کنند، چه احساسی خواهیم داشت.
فرضیه پشت این پایگاه های جهانی در واقع بسیار جالب است . این فرضیه میگوید که ایالات متحده (به
عنوان کشوری که وجودش اجتناب ناپذیر است) تقریباً حقی غیرقابل انکار برای ایجاد پایگاه در هر
نقطه از جهان را دارد، در حالی که صِرف این تصور که سایر کشورها نیز می توانند همین کار را
انجام دهند، غیرقابل تصور است. با این حال یک مثال متقابل و جالب وجود داشت . در سال 2007،
رویترز گزارش داد:
اکوادور می خواهد یک پایگاه نظامی در میامی ایجاد کند. در واقع، رافائل کورئا گفت که اگر ایالات
متحده بخواهد به استفاده از پایگاه هوایی خود [در مانتا] در سواحل اکوادور در اقیانوس آرام ادامه دهد،
واشنگتن باید به اکوادور اجازه دهد تا این کشور نیز یک پایگاه نظامی در میامی ایجاد کند;
خوب، آیا کسی پایگاه اکوادور در میامی را دیده است؟ نه! اکوادور در واقع پایگاهی در آنجا نداشت، اما پایگاه ایالات متحده در مانتا بسته شد. این نشان داد که این ایده چقدر مضحک است که ما حتی به یک کشور دیگر در ایالات متحده پایگاه بدهیم. کاری که صاف ساده بگوئیم امکان پذیر نیست.
در نهایت، علاوه بر هزینه اقتصادی 156-157 میلیارد دلاری که قبلاً ذکر شد، باید تلفات انسانی را نیزدر پایگاه ها اضافه کنیم. آنها بار بزرگی برای خانواده های سربازان هستند. سطوح گسترده ای از
خشونت جنسی در اطراف پایگاه های نظامی ایالات متحده وجود دارد. پایگاه ها در هر جایی که ساخته
می شوند خسارات زیادی به محیط زیست وارد می سازند.
آنها همچنین با حضور در آنجا به هدف تحریکات ضد آمریکایی و احساسات ضد آمریکایی تبدیل می
شوند. در واقع، حضور نظامی آمریکا در عربستان سعودی یکی از دلایل روشن اسامه بن لادن برای
حملات 11 سپتامبر بود: بربرها در سرزمین مقدس مستقر شده بودند.
افزون بر این ها، این پایگاه‌ها احتمال وقوع جنگ را نیزآسان می سازند و در نتیجه جهان را خطرناک
تر می‌کنند. همین واقعیت که ما سربازان مستقر داریم به این معنی است که ما برای از میان برداشتن
برخی از مشکلات به راه حل های نظامی فکر می کنیم.
اتفاقاً گزارش نیک تورس با عنوان «پایگاه‌ها، پایگاه‌ها، همه جا… به جز در گزارش پنتاگون» که به
تازگی به‌خوبی به روزرسانی شده است، یک نمای کلی از کل این موضوع ارائه می‌کند.
علاوه بر همه آنچه که تاکنون مورد بحث قرار گرفته است، هزینه هنگفت مالی نظامی‌گری است .
هزینه های نظامی امروز ایالات متحده، با توجه به تورم، بیش از هر زمان دیگری به جز شدیدترین
دوره جنگ با عراق است. 716 میلیارد دلار بودجه سال 2019 بوده است و این فقط آن مقداری است
که در دفاتر محاسبات ظاهر می شود.
بر اساس گزارش موسسه تحقیقات صلح بین المللی استکهلم (SIPRI) هزینه های نظامی ایالات متحده
بیش از هر کشور دیگری در جهان است. کل هزینه های نظامی جهانی در سال 2017 به 1.74
تریلیون دلار رسید که نسبت به سال قبل 1 درصد افزایش داشت. 35 درصد از این مبلغ ، هزینه
نظامی ایالات متحده امریکاست.
هزینه های نظامی ایالات متحده به تنهائی تقریباً برابربا بودجه نظامی هشت کشوری است که در جهان پس از امریکا قرار دارند. مقاله اخیر مایکل کلردر مورد موضوع «سبقت گرفتن» استدلال می کند که ما اکنون از مهار ساده ای که اساساً سیاست های پس از جنگ جهانی دوم بود به سمت قدرت غالب در همه جا و همیشه حرکت کرده ایم و ظاهراً مایلیم که تمام هزینه های لازم را به صورت خون و پول بپردازیم (Klare 2018). ). منظورم از ما خودم و همه همشهریانم است. به یاد داشته باشید که همه اینها توسط مالیات دهندگان پرداخت می شود.
با سهم 35 درصدی از هزینه های نظامی، ایالات متحده با اختلاف زیادی در این زمینه پیشتاز است.
من حدس می‌زنم که ما در اینجا از نیاز «بیش از حد» هم فراتر می رویم . درست بر خلاف آن
سیاست‌هایی، که سازمان ملل پس از جنگ جهانی دوم به رهبری ایالات متحده و متحدان اصلی ان و با
هدف حفظ صلح از طریق توافق‌های بین‌المللی و امنیت جمعی و جستجوی ابزارهای غیرنظامی مانند
دیپلماسی و مشابهاتش، در پیش داشتند .
Noam Chomsky, Marv Waterstone: „Konsequenzen des Kapitalismus. Der lange
Weg von der Unzufriedenheit zum Widerstand“, 464 Seiten, aus dem
Englischen von Michael Schiffmann, Westend Verlag, 13.6.2022
آینده ما 