کنوت ملنتین از دهه 1970 تا کنون در عرصه پژوهش های سیاسی فعال است.
موضوع اصلی پژوهش های او سیاست جاری جهانی است. در دهه 1990 فروپاشی شوروی و جنگ داخلی یوگوسلاوی در کانون تحقیقات اوقرار داشتند و از 11 سپتامبر به بعد استراتژی و جنگهای آمریکا در خاور نزدیک و میانه را دنبال می کند. از ا و تا کنون چندین کتاب در این زمینه منتشر شده است . در سال 2007 جائزه رسانه های آلترناتیو به او داده شد . اکثر مقالات سیاسی او در روزنامه یونگه ولت و نویس دویچلاند منتشر می گردند که هر دو روزنامه به حزب چپ آلمان نزدیک هستند.
بنا به اراده شورای امنیت سازمان ملل ایران باید این خواست ها را انجام دهد:
1ـ کلیه عملیاتی را که بنحوی از انحاء ارتباطی با تغلیظ اورانینوم داشته باشد، کاملا و برای همیشه قطع کند.
2ــ قطع تمامی کارهائی که با ساختن رآکتور آب سنگین در اراک در ارتباط باشد.
3ــ قرار داد الحاقی را، که حق بازرسی و کنترل را گسترده تر می کند، داوطلبانه بپذیرد و به اجرا بگذارد.
4ــ با آژانس بین المللی انرژی اتمی برای » روشن ساختن پرسش های بی پاسخ مانده » در باره برنامه اتمی ایران در گذشته همکاری کند.
5ــ چشم پوشی از تولید راکت های میان برد و دوربرد.
هیچ کدام از این خواست ها با قرار داد هائی که ایران متعهد به اجرای آنست مطابقت ندارد. نکته ویژه این است که این خواست ها نه تنها با قرارداد منع گسترش سلاحهای اتمی مطابقت ندارد بلکه با آن در تضاد هم هست.
در ماده چهارم از قرارداد منع گسترش سلاحهای اتمی چنین آمده است: » تفسیر این ماده نمی تواند چنان باشد که به حقوق خدشه ناپذیر امضاء کنندگان قرار داد خللی وارد آورد با حفظ حقوق برابر(…) در پژوهش، تولید و کاربرد انرژی اتمی برای مقاصد صلح آمیز». این بند متضمن حق تغلیظ اورانیوم تا هر درجه ایست که برای تولید سوخت رآکتور ها و نیز برای دیگر مواردی که برای استفاده مسالمت آمیز از نیروی اتمی ضروری باشد.
نمایندگان ایران پیوسته با بیانی صریح و خالی از ابهام اعلام کرده اند که بدلائل مذهبی، اخلاقی، سیاسی و نظامی مخالف تولید سلاحهای اتمی هستند. آیت الله خامنه ای عالیتیرین مرجع مذهبی با صدور یک فتوا در ماه آگوست 2005 این موضع را تایید کرد. اما از این هم که بگذریم قرار داد منع گسترش سلاحهای اتمی در واقع دست یابی به توانائی تولید بمب اتمی را برای امضاء کنندگان آن ممنوع نکرده است . ماده دوم قرارداد فقط متضمن این نکته است که امضاء کنندگان قرار داد اگر تا یکم ژانویه 1967 به سلاحهای اتمی دست نیافته اند متعهد گردند که از تولید ( » مانوفاکتور») و یا بدست آوردن آن چشم بپوشند. طبق تخمین محمد البرادعی، که قبل از یوکیا آمانوس، رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی بود، هم اکنون 40 تا 50 کشور از لحاظ فن آوری اتمی در موقعیتی قرار دارند که می توانند در مدت زمانی کوتاه بمب اتمی تولید کنند، از جمله آلمان و ژاپن .
افزون بر این در ماده 10 قرار داد تصریح شده است که اگرکشوری از کشورهای امضاء کننده قرارداد به این تصمیم رسید که » رویدادهای نامتعارف، که با موضوع این قرار داد ارتباط دارند، مصالح عالیه آن کشور را در معرض خطر قرار می دهند » هر لحظه می تواند قرارداد را لغو کند و امضای خود را پس بگیرد» . قرار داد مقررنکرده است که اگر چنین موردی پیش آمد مرجعی موظف باشد و یا بتواند به ارزیابی درستی یا نادرستی دلائل ارائه شده بپردازد.
در این رابطه باید یاد آور شد که تا امروز نه تولید ، نه داشتن و نه حتی بکار بردن سلاح اتمی در یک قراردا بین المللی تقبیح یا تحریم نشده است. تنها قدرت اتمی که در اکتبر 1964، پس از نخستین آزمایش اتمی خود، متعهد شد هرگز نخستین کشوری نباشد که سلاح اتمی را بکار گیرد جمهوری توده ای چین بود. پذیرفتن قرار داد منع گسترش سلاحهای اتمی تا کنون هیچ گاه اجباری نبوده و کاملا داوطلبانه است.
در حال حاضر نه کشور سلاح اتمی دارند. فقط سه کشور از این نه کشور ــ اتحاد جماهیر شوروی که امروز روسیه جای آنست، ایالات متحده آمریکا و انگلستان ــ در اول ژوئیه 1968 قرارداد منع گسترش سلاح اتمی را امضاء کردند. فرانسه و چین در امضای آن سخت تردید داشتند وتازه در سال 1992 ، یعنی 22 سال پس از تاریخ به اجرا در آمدن قرار داد در 5 مارس 1970، به آن پیوستند. شورای امنیت نه تنها این کشورها را تحریم نکرد ، در باره تحریم آنها حتی بحث هم نکرد.
این نیز ناگفته نماند که در قرارداد منع گسترش سلاح اتمی ماده ای برای نوع برخورد با کشورهائی که مواد قرارداد را نقض کنند وجود ندارد. مجازات هائی که شورای امنیت از سالها پیش علیه کره شمالی، ایران و سالها نیز علیه عراق بکار برده فاقد پایه حقوقی هستند. و فقط نمایشگر یک آزمون سیاسی بسیار مشکوک این مرجع است که ظاهرا بعنوان عالیترین مرجع حق مدار، انکارناپذیر، مصون از اعتراض در کار تحقق حق است و در این راه فراسوی قرارداد های معتبر گام بر می دارد و آنها را به هیچ می انگارد، از جمله قرارداد منع گسترش سلاحهای اتمی را.
هیچ دولتی که بر اساس موازین عقلی اداره شود، اگر مجبور نباشد، حاضر نیست در برابر چنین فرمان تهدید آمیزی سرتسلیم فرو آورد و بزانو در آید. قوانینی که در مورد کشورهای دیگر معتبر است و به اجرا در می آید در مورد ایران نقض می گردد و برای تحمیل این مقررات فوق العاده و تبعیض آمیز تمام ابزار های فشار علیه ایران بکار گرفته می شود . پایان این راه یا جنگ است یا حداکثر » تغییر رژیم » با توسل به خشونت از خارج .
مونا غانم عضو رهبری جنبش : » کشورسوریه را بسازیم » و نیز عضو فعال ایجاد» ساختاری دموکراتیک برای حقوق زنان » در سوریه است.
یونگه ولت ــ در سوریه چه خبر است ؟
ــ ما در آستانه یک جنگ خانگی هستیم. سوء قصد اخیر علیه رهبری نظامی و دستگاه امنیتی بر سیر آتی رویدادها تاثیر خواهد داشت. هنوز معلوم نیست که این سو قصد چه عواقبی در پی خواهد داشت واز این پس چه روی خواهد داد. اما آنچه مسلم است این است که چالش به مرحله شدیدتری فرا رفته است. خشونت دیر زمانی بطول خواهد انجامید، مگر آن که ما به راه حلی سیاسی دست یابیم.
ــ در حمله هفته پیش به مرکز امنیت ملی می دانید دقیقا چه پیش آمد؟
ــ سخن گفتن در باره آن دشوار است، موضوع روشن نیست. ولی این سوء قصد بروشنی نشان می دهد که در درون رژیم، در درون دستگاه قدرت چیزی در حال رخ دادن است. به این زودی نمی توان از سوء قصد نتیجه گیری کرد و گفت این که سوءقصد چه تاثیراتی بر بحران جاری در کشور خواهد داشت.
ــ کسی گفته است که هدف این حمله روسیه و خط مشی آن در برابر چالش های درونی در نظام سوریه بوده است.
ــ این را که قربانیان سوء قصد چه کسانی هستند، می دانیم، ولی نمی دانیم که سوء قصد بسود چه کسی است. باید از نتیجه گیری عجولانه پرهیز کرد. من فقط میل دارم یاد آوری کنم که یک ساعت قبل از وقوع این سوء قصد، لاوروف، وزیر خارجه روسیه ، در تلویزیون سوریه نشان داده شد که گفت چالش به مرحله نبرد نهائی می رسد.
ــ منظورتان از قربانیان حمله مردم سوریه هستند؟ چون بلافاصله پس از آن خشونت بالا گرفت.
ــ قربانیان، در درجه اول، کسانی هستند که در اثر سوء قصد کشته و یا مجروح شده اند. ولی البته مردم سوریه از همان آغاز بازنده بودند و هیچ یک از آکتورهای سهیم در این چالش ملاحظه مردم سوریه و علائق آنها را نمی کند. ما در سوریه ناظر نوعی از جنگ سوم جهانی، در ابعادی کوچک، هستیم، بازنده آن مردم هستند و این کشور . ما فقط می توانیم آرزو کنیم که این وضع بطول نیانجامد.
ــ شما در درون کشور فعال هستید و نه در خارج، تشدید عملیات نظامی چه تاثیری بر کار شما بعنوان گروه اپوزیسیون دارد؟
ــ آنچه که ما در ماههای اخیر در اینجا شاهد آن بوده ایم، و حالا هم که این سوء قصد رخ داد، همه سبب گشتند که ما بعنوان جنبش » کشور سوریه را بسازیم » سیاست خود را تغییر دهیم. امروز دیگر چنان نیست که » رژیم» در آنسو قرار دارد و » اپوزیسیون» در این سو. ما همه باید دست در دست هم بگذاریم و سوریه را حفظ کنیم. از این رو دعوت به تشکیل کنفرانسی کردیم با شعار » میهنمان سوریه را حفظ کنیم «. عوامل زیادی هستند که سوریه را بعنوان واحد، بعنوان میهن سیاسی، تاریخی و فرهنگی تهدید می کنند. یک جنگ احتمالی داخلی، پیروزی رژیم، اشغال بین المللی کشورـ همه این ها فرد فرد مردم سوریه را تهدید می کنند، صرفنظر از این که آن فرد اهل کجاست و یا چه تفکری دارد. از این رو جنبش ما تصمیم گرفت موضع خود را بعنوان اپوزیسیون ترک کند و یک موضع ملی اتخاذ کند.
ــ نسبت به دعوت شما واکنشی هم نشان داده شده است؟
ــ بسیاری با ما تماس گرفتند و شرکت خود را اعلام داشته اند. در حال حاضر، ما هنوز به خود نیامده ایم و تحت تاثیر رویدادهای اخیر هستیم، ولی امید واریم که در چهارم اگوست، اینجا در دمشق کنفرانس را برپا کنیم. قصد ما این است که باهم مشاوره کنیم و ببینیم برای حفظ و نجات میهن خود چه می توانیم بکنیم .
ــ اوضاع دمشق یک دست نیست و احتمالا در دیگر شهر ها هم وضع از همین قرار است. کسانی هستند که فرار می کنند، کسانی هستند که به کار خود ادامه می دهند. منشاء این تضاد در کجاست؟
ــ درگیری ها در سوریه از آغاز به همین شکل نمودار می گشت. در همان زمان که حمص در زیر آتش بود در لاذقیه و یا در طرطوس اوضاع آرام بود . جنگ در سوریه یک جنگ ملی نیست، بلکه جنگی است در چند محور حساس. اما از وقتی که دامنه زد و خورد ها به دمشق کشیده شده است ، احتمالا بسیاری از مردم سوریه دریافته اند که اینک باید برای نجات پایتخت هرچه از دستشان بر می آید بکنند. همه مردم سوریه علاقه چندانی به آنچه که در حمص رخ میدهد ندارند ولی دمشق برای همه مردم سوریه پایتخت است. هیچ کس نمی خواهد که سوریه فروپاشد، هیچ کس نمی خواهد که رژیم و یا هرکس دیگر پایتخت ما را ویران کند.
ــ تلویزیون های غربی بکرات پرسیده اند و یا به حدس و گمانه زنی پرداخته اند که اسد کجاست. او پس از سوء قصد هم سخن نگفت و اصولا راجع به رویدادهای جاری هم سخنی نمی گوید. آیا مردم سوریه هم می پرسند که چرا رئیس جمهور سخن نمی گوید؟
ــ سخنان پرزیدنت خطاب به مردم، از همان آغاز، چندان موفقیت آمیز نبودند. من فکر نمی کنم که مردم در انتظار آن هستند که پرزیدنت سخن مهمی بگوید. انتظارات مردم از او، اعم از موافق یا مخالف ، بیش از این بود.
ــ ولی او با گفتگو برای روی کار آمدن یک دولت موقت موافقت کرده است، یعنی با تصمیمی که اخیرا وزرای خارجه پنج عضو دائمی شورای امنیت در ژنواتخاذ کردند. آیا این گامی در جهت درست است؟
ــ بسیار آرزومندم که پرزیدنت موفق گردد دوران عبور مسالمت آمیزی را برای سوریه تامین کند. ولی تصور نمی کنم که اتخاذ تصمیم در این مورد فقط بستگی به خواست او داشته باشد، باید در درون رژِیم نوعی اتفاق نظر بوجود آید. دست یافتن به این اتفاق نظر کاری است دشوار، باید دانست که در رأس پست های حساس چه کسانی قرار خواهند گرفت، و دامنه نفوذ و قدرت هرکس چه قدر خواهد بود. باید با آنها صحبت کرد، باید با آنها به اجماع رسید و آنگاه تصمیم گرفت. پراکندگی نقطه قوتی است برای رژیم و نقطه ضعفی است برای اپوزیسیون. رژیم از این لحاظ قدرتمند است که کسی نمی داند چه کسی کدام تصمیم را می گیرد و تصمیمات چگونه اتخاذ می گردند. اپوزیسیون از عهده کار بر نیامد و نتوانست بر پراکندگی خود چیره گردد و تصمیماتی بگیرد که مورد تایید همگان باشد.
ــ آیا روسیه می تواند برای یک پارچه کردن رژیم کاری بکند؟
ــ روسیه به تنهائی نمی تواند کاری بکند. روسها به پشتیبانی اتحادیه اروپا و آمریکا نیازمدند. تا زمانی که بین قدرت های بزرگ همکاری بوجود نیاید زد و خورد در سوریه ادامه خواهد یافت.
ــ آیا ماموریت ناظران سازمان ملل با شکست مواجه شده است؟
ــ شکست نخورده است. هیچ کس به آن شانسی نداد، شانس در درجه اول یعنی وقت بیشتر. طرح کوفی عنان در حرف مورد تایید قرار گرفت، ولی بسیاری از کشورها می خواستند که این طرح با شکست روبرو شود. و البته رژیم هم اصلا علاقه ای به این ماموریت نداشت.
ــ ناظران سی روز در اینجا خواهند ماند، این چه تاثیری می تواند داشته باشد؟
ــ ممکن است در این مدت احیانا راهی برای حل سیاسی مسئله پیدا شود. ولی منظورم این نیست که این ماموریت می تواند مسئله را حل کند. منظورم این است که این ماموریت می تواند سهمی در آغاز روند حل مسئله داشته باشد. بسیاری درک نمی کنند که این روند بسیار طولانی خواهد بود.
ــ خود شما در هفته های اخیر زیاد در خارج بوده اید. آیا برای جلب حمایت اپوزیسیون خارجی و متقاعد کردن آنها به پشتیبانی از این روند کوشش کرده اید؟
ــ هدف سفر من این بود و هست که برای جامعه بین المللی، دولت ها و نمایندگان آنها روشن کنم که مسئله سوریه باید در سوریه حل شود ، نه در خارج. ما می خواستیم روشن کنیم که تغییرات را اپوزیسیون ملی باید عملی سازد، با پشتیبانی اپوزیسیون خارجی . ما می خواستیم روشن کنیم که ما هستیم، اپوزیسیون ملی وجود دارد. این اپوزیسیون نیازمند کمک است، نیازمند آنست که برسمیت شناخته شود. تا زمانی که همه چیز بیرون از سوریه رخ می دهد، اوضاع داخلی را پیچیده تر می کند. ما پیشنهاد های روشن مطرح ساختیم که چگونه می توان منطقه ای و محلی سلاحها را بر زمین گذاشت. مسئله را باید از پائین حل کرد نه از بالا. پیشنهادهای ما حاصل تبادل نظر و بحث با کسانی است که خود دست اندر کار هستند. وظیفه ای که ما برای خود قائل هستیم میانجی گری است، ما می خواهیم واقعیت سوریه را برای جامعه بین المللی روشن سازیم. تصور بسیاری از مخالفان و تصمیم گیرندگان خارجی در باره آنچه در اینجا می گذرد تصوریست سطحی. آنها قادر به درک پیچیدگی اوضاع سوریه نیستند.
گفتگو با لؤي حسين نویس دویچلاند ــ ترجمه رضا نافعی
«لوی حسین» نویسنده ای اهل سوریه است. در گذشته عضو یکی از احزاب کمونیست بود، در دوران دانشجوئی دستگیر شد و هفت سال در زندان بود. در ژوئیه 2011 از جمله سازمان دهندگان همایش بزرگ مخالفان دولت در شهر دمشق بود. او پایه گذار سازمانی است بنام «کشور سوریه را بسازیم» که هم اکنون نیز در برخی از مناطق سوریه فعال است.
نویس دویچلاند ــ آتشبارها به سخن در آمده اند، خشونت رو به فزونی است، آیا هنوز هم یک راه حل سیاسی را ممکن می دانید؟
ــ هر دو طرف می کوشند تا جائی که ممکن است در عرصه نظامی به فتوحات بیشتری دست یابند. از آنجا که در حال حاضر دست یافتن به راه حل سیاسی ممکن نیست، مصالحه و یا گفتگوئی هم در میان نیست، هر دو طرف می کوشند تا به امتیازات بیشتری دست یابند تا بعدا اگر مذاکراتی آغاز شد، کفه آنها در ترازوی قدرت بر کفه طرف دیگری بچربد. من راه حل منسجم و همه جانبه ای که به چالش ها پایان بخشد نمی بینم. وضعیت بسیار پیچیده است. جوانه ها و راههای گوناگونی بچشم می خورند که برای رسیدن به نوعی مصالحه در تلاش هستند .
ــ جنبش شما پیشنهادی برای حل چالش دارد؟
ــ در واقع ما دو طرح عرضه کردیم که منتشرنشده اند. گرانیگاه یک طرح آتش بس میان همه گروه های مسلح بود، در طرح دوم خواستار پایان زد و خورد در سراسر کشور بودیم. ما کپی این دوطرح را برای همه دست اندرکارن فرستادیم، این اقدام را هم آشکار نساختیم. گروه همکاران کوفی عنان، اتحادیه اروپا، روس ها و دیگر آکتورهای بین المللی هر یک نسخه ای از آن دریافت کردند.
نقشه ما متکی بر آتش بس در برخی از مناطق بود و نه در سراسر کشور. در هفته های بعد ما در پی اجرای این طرح بودیم و قرار شد که این طرح به اجرا درآید. آقای کوفی عنان و دولت سوریه تصمیم به اجرای آن گرفتند.
در عرصه سیاسی تلاش می کردیم تا زمینه ای برای حل مسئله ایجاد کنیم. انبوهی از آکتورهای بین المللی هستند که در این مسئله، که در آغاز مسئله داخلی ما بود ، اعمال نفوذ می کنند. اگر نظر روس ها، آمریکائی ها و برخی از کشورهای منطقه در نظر گرفته نشود با رهبری سوریه به تنهائی نمی توان به راه حلی دست یافت. کلید حل مسئله دیگر در دست آکتورهای گوناگون داخلی نیست.
ــ شرطی که شورای ملی سوریه قائل می شود کناره گیری اسد است. این شرط شما هم هست؟
ــ آنطور که ما در ماههای های اخیر در سوریه مشاهده کرده ایم تهدید تازه ای در سوریه بوجود آمده ــ که خطر آن دست کم باندازه خطر سرکار ماندن رژیم است ــ که عبارت است از خطر جنگ داخلی و اشغال کشور و درنهایت حق حاکمیت سوریه است که به یغما خواهد رفت. مخالفانی که در خارج از کشور هستند نباید تنها به ساقط کردن رژیم بچسبند. دیدگاههای دیگری نیز هست که باید رعایت شود.
ــ سال گذشته تقریبا در همین روزها همایش تاریخی منتقدان سوریائی در هتل سمیرامیس در دمشق برپا شد. بنظر شما برپائی آن همایش یک موفقیت بود؟ یا این که اپوزیسیون از شانس خود استفاده نکرد؟
ــ آن همایش قطعا یک موفقیت بود. اپوزیسیون سوریه چهل سال تمام موفق به برگزاری یک کنفرانس در دمشق نشده بود. ولی اپوزیسیون خطاهای فراوانی هم مرتکب شد که من قصد برشمردن همه آنها را ندارم. من بعنوان عضو اپوزیسیون قاطعانه معتقدم که در ناهنجار تر شدن وضع کشور، به این صورت که هست، همه ما مسئول هستیم، همه مسئول خشونتی هستیم که امروز سراسر کشور را فرا گرفته است.
ــ این انتقادی است سخت.
ــ باید اذعان کنیم که همه ما، کل اپوزیسیون، از عهده انجام وظائف خود بر نیامده ایم. ما موفق نشدیم مسالمت در نبرد سیاسی را حفظ کنیم، چیزی که در آغاز وجود داشت. ما موفق نشدیم مانع بروز خشونت و نظامیگری شویم. من در باره خودمان صحبت می کنم نه در باره رژیم.
ــ آیا اتحادیه اروپا یا دولت آلمان می توانند وظائف دیگری، غیر از آنچه فعلا دارند بعهده بگیرند؟
ــ قطعا. اتحادیه اروپا در کل خود و برخی از کشورهای عضو آن، بویژه به بالاگرفتن کار دامن زده اند. آنها آنچه را که اینک روی می دهد، به سطحی فراسوی کارزارهای سیاسی کشانده اند و در نتیجه رویدادها خشونت آمیز و نظامی شد. آنها باید رفتار خود را تغییر دهند، بویژه در عرصه دیپلماتیک، سیاسی و رسانه ای. مسئله ایجاد تغییرات دموکراتیک در سوریه است، بنا بر این آنها نباید اصول دموکراتیک خود را زیر پا بگذارند. و نباید رویدادها را تبدیل به برخورد شخصی با اسد و رژیم کنند. صحبت برسر اتخاذ یک شیوه عمل منسجم و دموکراتیک است.
ــ انتقاد شما از اتحادیه اروپا چیست؟
ــ گزارش هائی هست حاکی از آن که کشورهای اروپائی و آمریکا اپوزیسیون را مسلح می کنند و آموزش می دهند. آنها حتی اطلاعیه کشورهای خلیج را هم محکوم نکردند که علنا اسلحه در اختیار «ارتش آزاد سوریه » می گذارد. آنها باید به محاصره اقتصادی سوریه پایان دهند. آنها سبب بوجود آمدن یک زیان عمومی می گردند، همه مردم سوریه زیر فشار شدید اقتصادی هستند. اقدامات تنبیهی آنها باید علیه افراد مشخصی در درون رژیم باشد، نه برضد مردم سوریه.
من اخیرا با یکی از مقامات رسمی اروپا در بروکسل در باره گاز برای پخت و پز صحبت می کردم. او می کفت به برخی از موسسات اجازه داه شده است گاز برای پخت و پز به سوریه صادر کنند. این حرف واقعیت ندارد. زیرا هیچ موسسه ای، از ترس این که آمریکا آنها را مجازات مالی کند، جرئت صدور گاز به سوریه را ندارد. دعوای آنها به من مربوط نیست. من گاز را برای آشپزخانه و پخت وپز برای خانواده ام می خواهم. موضوع به همین سادگی است. اگر آنها می خواهند به سوریه کمک کنند باید سفیران خود را به سوریه بازگردانند و نباید وارد دعوای شخصی با اسد گردند، بلکه به مردم سوریه کمک کنند.
پرچم حزب کار کردستان برفراز ساختمان های دولتی در سوریه
کمیته های دفاع از خلق در شمال غربی سوریه قدرت را بدست می گیرند
یونگه ولت ــ ترجمه رضا نافعی
آنچه برای دولت آنکارا کابوس بود به واقعیت می پیوندد. با فاصله ای اندک از مرز ترکیه نه تنها پرچم سرخ زرد و سبز که رنگهای ملی کردهاست بلکه پرچم حزب کار کردستان نیز برفراز ساختمانهای دولتی سوریه به اهتزاز در آمد. روز شنبه » کمیته های دفاع از خلق» در عفرین و عین العرب واقع در شمال شرقی سوریه و در ده کیومتری مرز دریک در ترکیه قدرت را بدست گرفتند. هنگامی که نیروهای شبه نظامی کرد وارد ساختمانهای دولتی شدند نیروهای دولتی حزب بعث که حزب حاکم در دمشق است ، بدون مقاومت ساختمان را ترک کردند. به خواندن ادامه دهید →
نویسنده «سویم داگدلن» (عضو مجلس آلمان)- ترجمه رضا نافعی
افغانستان در آینده بعنوان پایگاهی برای عملیات علنی و بویژه پنهانی و سرپوشیده در کل منطقه در خدمت ناتو خواهد بود. افغانستان با کشورهای آسیای مرکزی، ترکمنستان، ازبکستان و تاجیکستان، یعنی منطقه نفوذ روسیه و همچنین پاکستان، ایران و چین هم مرز است. به این صورت آمریکا در کنار «ایساف» جای پای دومی نیز برای اجرای برنامه های خود بوجود آورده است، بدون آن که برای انجام آنچه در پیش دارد زمان محدودی را مشخص کرده باشد.(درباره «ایساف» در همین شماره پیک نت اطلاعات مستقلی را می خوانید) به خواندن ادامه دهید →
پرفسور محسن مسرت – استاد دانشگاه در آلمان در پاسخ به سرمقاله اخیر هفته نامه «اشپیگل» چاپ آلمان که در آن بخشی از حقایق پشت پرده تحویل زیر دریائی های اتمی از سوی آلمان به اسرائیل را مطرح کرده بود، مقاله ای تحلیلی نوشته که در سایت tlaxcala- منتشر شده است. این سایت بین المللی به چندین زبان، از جمله زبان های فرانسه، آلمانی و اسپانیائی منتشر می شود، مقاله مسرت را هم به زبان آلمانی و هم به زبان فارسی منتشر کرده است. (اینجا)http://www.tlaxcala-int.org/article.asp?reference=7696
پرفسور مسرت با نگاهی به تلاش اسرائیل برای زمینه چینی حمله اتمی به ایران نگریسته که با کمال تاسف مخالفان جمهوری اسلامی از شدت مخالفت و یا نفرت از جمهوری اسلامی و مردم ایران نیز بدلیل بی اعتنائی به سرنوشت جمهوری اسلامی و امید به رهائی از فشارهای حکومت، به این نکات یا توجه ندارند و یا کمتر توجه کرده اند. من مطالعه دقیق این مقاله را به همه ایرانی ها توصیه می کنم. به خواندن ادامه دهید →
تظاهرات ادامه دار مردم اسرائیل علیه دولت حاکم بر این کشور، با خود سوزی اعتراضی یکی از تظاهر کنندگان در «تل آویو» وارد مرحله تازه ای شد. تظاهرات ادامه دار در اسرائیل علیه سیاست اجتماعی حکومت اسرائیل است. در تظاهرات شنبه شب گذشته مرد 57 ساله ای در جریان تظاهراتی که شمار شرکت کنندگان در آن بالغ بر 8 هزار تن گزارش شده خود را به آتش کشید. به خواندن ادامه دهید →
آینده ما 
دیدگاههای اخیر